Mijn plekje

Als ik het erover heb dat ik af en toe al lekker buiten zit, dan is dat dus hier, dit is een plaatje wat in de zomer is genomen, het is dus nog niet helemaal zo dichtgegroeid, maar het zit er alweer aan te komen en dan ben ik echt helemaal ingesloten door al dat moois. Je kunt bij wijze van spreken zo uit bed naar buiten zonder door iemand gestoord of gezien te worden. Zeg ik dan teveel als ik dit een paradijsje vind? Dan kan ik daar soms zo heerlijk wegdromen, aan allerlei dingen denken, en tegelijk ook de Here God danken voor zoveel moois. Wat ook nog zo geweldig is, dat is dat er een balkon boven mijn zitplaatsje is waardoor ik het hele seizoen gewoon al mijn kussens en tuinstoelen kan laten staan zonder dat het ooit nat wordt door een regenbuitje ofzo. Ook zit ik in de zomer zelf graag buiten als het regent, dan komen de heerlijkste geuren vrij en ook dat is genieten. Ja, ik ben wel een echt buitenmens hoor, zodra het kan zit ik buiten:-)

Ruim drie jaar geleden ben ik in dit huis komen wonen, eind November was dat en dat eerste voorjaar zag ik vanalles naar boven komen in de tuin waarvan ik me afvroeg wat het zou worden. Blij verrast was ik met alles wat er tevoorschijn kwam. Uiteraard zijn er een paar planten die je wel kent, maar er waren ook dingen die ik niet kende. Zo kwamen er vanuit het niets ineens een paar stelen omhoog, donkerrode dikke stelen met knoppen die wel wat van de vorm van een tulp weghadden. Ik had geen idee wat het was en elke dag zag ik ze een stukje groeien. Totdat uiteindelijk bleek dat het schitterende donkerrode pioenrozen waren. Enorm groot en mooi en ieder jaar komen ze opnieuw vanuit het niets zo naar boven. Op dit moment is er alweer een stukje van te zien. Zo waren er meer dingen, er stond een stronk hout die dood leek, maar in het voorjaar begonnen er allemaal nieuwe takjes uit te botten en later bleek het een prachtige vlinderstruik te zijn.

Het is toch bijzonder hoe mooi God alles geschapen heeft, maar dat geldt ook voor de mensen. Soms kun je naar mensen kijken en je afvragen wat er ooit van terecht moet komen, maar dan opeens komt er vanuit het (schijnbare) niets, iets heel moois naar boven.

Haha, dan moet ik aan een verhaal denken wat Joyce Meyer zelf heeft verteld, en nou weet ik niet meer of ik het in een boek van haar heb gelezen of dat ik het in een preek van haar heb gehoord, maar ze vertelde dat zij, toen ze pas tot geloof was gekomen, dit zo graag wilde delen met anderen, dat ze begon in haar eigen huis met een groepje mensen die ze dan vanuit de bijbel dingen wilde laten zien. Ze was vol enthousiasme en ze had zo’n blijdschap. Daarbij had ze dan, zoals ze dat zo grappig kan vertellen, een (veel te) kort broekje aan, een paar afgetrapte slippers, en een sigaret tussen haar vingers. En zo onderwees ze de mensen uit Gods woord. Fout? Welnee, helemaal niet, de mensen werden gezegend en het waren zeer vruchtbare bijeenkomsten. Toch heeft ze later geleerd dat er wel ruimte voor verbetering was en heeft ze haar kleding en houding wel aangepast, oude dingen afgelegd en nieuwe dingen geleerd, en als je haar hoort dan is ze nog steeds bezig om aan zichzelf te werken, zoals ook wij allemaal, toch?. Weet je, wij mensen zijn zo snel geneigd om elkander af te schieten (figuurlijk dan hè :-)) wanneer er dingen zijn die in ónze ogen niet gepast zijn. Maar God kijkt met hele andere ogen naar de mensen, Hij kent ons volkomen, Hij kent onze gedachten, onze vragen, onze problemen of ons verdriet, Hij kent ook onze blijdschap en onze dankbaarheid en Hij weet als geen ander wat er uit ons voort kan komen, welke schoonheid en pracht er nog vanbinnen zit die met Zijn hulp zichtbaar mag worden. Ik vind het altijd weer zo treffend om de schoonheid van de natuur te zien en me dan te bedenken dat diezelfde scheppende, creatieve Geest, ook ons gemaakt heeft, dat maakt ons toch heel bijzonder hè?

Toch weet ik dat er ook momenten kunnen zijn dat we ons helemaal niet stralend voelen maar dat we ons zelfs onnuttig kunnen voelen, of vol van pijn. Dat we ons misschien wel minderwaardig voelen of eenzaam in ons verdriet. Dan wil ik als bemoediging zeggen dat niemand voor God onzichtbaar is, Hij ziet ons, waar we ook zijn en wat we ook doen of denken, en voor eenieder wil ik vandaag, als bemoediging, een gedicht van de cd plaatsen, die ik heb opgenomen met Evert ten Ham. Hijzelf leest eerst een bijbelgedeelte en daarna heb ik het gedicht ingesproken. Het is mijn gebed voor jou!

                                                          Hij weet het…