Het is al nacht als ik dit schrijf. De zaterdag is al begonnen, het is bijna 1 uur. Toch kan ik nog niet naar bed gaan, ik weet dat ik toch nog niet kan slapen, mijn hart is te vol daarvoor, te vol van liefde…

Ik kan niet precies aanduiden waardoor het komt, de ene keer door iets dat ik zie, soms door iets dat ik hoor, voel, meemaak, maar vanavond was het een lied. Ik hoorde een lied, eigenlijk een heel bekend lied, maar vanavond raakte het mijn hart zo diep en ik werd ontroerd. Het was al laat en ik wilde eigenlijk naar bed gaan maar door dit lied begon ik met de Here God te spreken en dat was zo bijzonder, zo’n intens moment. Ik kan het niet goed uitleggen, maar wat ik ervoer heb ik opgeschreven en dat wil ik graag hier delen, mijn eigen liefdeslied.

Liefdeslied.

In de stilte van de nacht,

vlak voor ik zal gaan slapen

ben ik nog even in gesprek met U mijn Vader.

In mijn hart is er ontroering

en ik voel mijn tranen branden

als ik zachtjes in die stilte tot U nader.

 —

Het is alsof de stilte mij meedraagt,

mij meevoert tot aan Uw troon,

en eerbiedig kniel ik aan Uw voeten neer.

Ik hef mijn hoofd naar U omhoog,

mijn blik ontmoet de Uwe

en ik zie alleen maar liefde… dat doet mij zeer…

—

Mijn stem doorbreekt de stilte:

“Heer ik maak toch zoveel fouten,

ik zondig elke dag en ik doe U pijn.

Maar ik houd zoveel van U

en wil niets liever dan U dienen,

ja een waardig kind van U, dát wil ik zijn.

 —

U kijkt mij aan en spreekt geen woord,

maar toch kan ik U begrijpen,

Uw ogen spreken en ik voel wat U beweegt.

Ik lees de liefde in Uw blik

ik zie Uw uitgestrekte hand

die zachtjes alle tranen van mijn wangen veegt.

—

In de stilte van de nacht

rust mijn hoofd tegen het Uwe,

en Uw hand streelt mij voorzichtig door mijn haar.

Roerloos blijf ik zitten

om dit moment niet te verstoren

en stil geniet ik van deze tijd hier bij elkaar.

 —

Juist deze stilte doet mij horen,

deze rust doet mij verstaan,

ik ben zo blij dat U zo heel dicht bij mij bent.

En uit de diepte van mijn wezen

klinkt een woordeloos gebed:

“Vader, dank U wel dat U mij zo goed kent”.

—

In de stilte van de nacht

wordt een liefdeslied geboren,

zonder woorden, zonder klank, maar zó intens.

In Uw armen mag ik schuilen,

aan Uw hart mijn ziel verwarmen,

en in Uw ogen lees ‘k mijn naam … “Kostbaar mens!”