Het is al een heel aantal jaren geleden, mijn vader was voorganger in een gemeente waar hij dus op de zondagmorgen meestal de prediking deed. Nou moet ik erbij vertellen dat mijn vader van nature niet met een harde stem sprak. Hij sprak vrij zacht en zo kon het gebeuren dat er regelmatig, midden onder de prediking, een zuster haar stem verhief en aan mijn vader vroeg of hij niet wat harder kon praten want ze kon hem niet verstaan. Mijn vader begon dan harder te spreken, wat hij even volhield, om dan weer in zijn oude spreektrant te vervallen, waarop de zuster hem opnieuw vroeg harder te spreken, dit tot “lichte” ergernis van mijn pa Op een dag was hij het zat en toen de zuster hem opnieuw aansprak, zei mijn vader dat ze dan beter vooraan kon komen zitten, want daar waren altijd plaatsen vrij terwijl de zuster op de laatste rij haar vaste plekje had. Tja, een logische redenatie toch wel hè?

Ach, wij, de kinderen van mijn vader, hadden er heimelijk toch wel een beetje plezier in. Maar deze gebeurtenis tekent wel een stukje gedrag dat wij, de kinderen van onze hémelse Vader, ook weleens kunnen vertonen. We willen best graag horen wat Hij ons te zeggen heeft, maar dat kan weleens moeilijk zijn. Wanneer dat dan een poosje zo doorgaat en we Gods stem niet bespeuren in ons leven, gaan we Hem daarvan verwijten maken. Dingen als: U kunt toch alles? Ik wil toch Uw weg gaan, dan kunt U toch duidelijk maken hoe en waar ik gaan moet? Waarom geeft U geen antwoord? En zo zijn er nog zóveel dingen te noemen die we best zelf kunnen invullen. Maar wat we hiermee aangeven is, dat we van de Here God verwachten dat Hij stappen neemt om óns tegemoet te komen inplaats van andersom.

Als deze zuster gewoon vooraan was komen zitten, dan had ze ieder woord dat mijn vader sprak, prima kunnen verstaan. Ze hád zelfs zijn woorden nog van zijn lippen kunnen lezen als ze gewild had. Het enige wat ze moest doen was, haar vaste plekje verruilen voor een ander, haar oude stoel achter zich laten en zich een plekje vooraan uitzoeken. Weet je, soms is het moeilijk om oude gewoontes te veranderen, oude plekjes waar we ons thuisvoelen in te ruilen voor een nieuwe, andere plaats.

Jacobus schrijft hierover in hoofdstuk 4, over de wereldliefde die we nog zo dikwijls kunnen hebben, liefde voor dingen die voor de Here God niet welgevallig zijn. Hij zegt hier dat wanneer je een vriend van de wereld wilt zijn, je van lieverlee een vijand van de Here God wordt. Hij vertelt in dit hoofdstuk dat het belangrijk is om oude gewoonten, oude zonden, (oude plekjes) op te geven en dan zegt hij in vers 8a: Nadert tot God, en Hij zal tot u naderen. Vervolgens legt hij uit dat het hierbij belangrijk is om zuiver en schoon te worden, “ons hart te zuiveren en onze handen te reinigen”. Best wel duidelijk, maar ook indringend en een appél aan ons hart.