Toen de Here God de hemel en de aarde schiep maakte Hij ook de mens. Het “model” wat Hij gemaakt had was dood, tot niets in staat. Maar toen blies God de levensadem in de neus van de mens en de mens kwam tot leven en de Here God gaf hem zijn naam, Adam, zo’n mooi beeld. Wij zijn allen mensen waarbij de Here God de levensadem in ons geblazen heeft. Als je het oorspronkelijke woord opzoekt dat voor “adem” gebruikt wordt dan heeft dat woord drie betekenissen, nl. adem, wind en geest.

In het geval van Adam was het duidelijk dat hier de adem bedoeld werd, adem die zuurstof door het lichaam in en uit laat komen en gaan, adem die nodig was om te leven, zonder adem geen leven.

Als ik dat dan op de geestelijke mens betrek dan zie ik dat bij de wedergeboorte, de bekering, er ook een “levensadem” in ons komt. Gods inwonende Heilige Geest komt in ons hart binnen en daar waar wij eerst dood waren door onze zonde is daar die levenbrengende Heilige Geest die in ons komt.

In I thess. 5:19 schrijft Paulus dat we de Geest niet moeten doven, wij hebben die Heilige Geest nodig om ons te leiden en om alle dingen te toetsen. Het is de bedoeling dat we rein en heilig leven en ons onthouden van de verkeerde dingen en hierbij hebben we Gods Geest nodig om ons te helpen het onderscheid te zien, om ons bewust te maken als wij verkeerde keuzes (gaan) maken. Paulus waarschuwt ons er wel voor dat wij die Geest kunnen uitdoven, en dat gebeurt wanneer we geen tijd nemen voor de Here God en Zijn woord, als we alle andere dingen voor laten gaan, als we soms ook willens en wetens dingen doen waarvan we weten dat ze niet welgevallig zijn voor de Here God.

Jeremia 17:9 zegt: Arglistig is het hart boven alles, ja, verderfelijk is het; wie kan het kennen? Het antwoord op die vraag is: wijzelf en de Here God. Ons hart is inderdaad soms arglistig en dan kunnen we de dingen zo draaien dat ze “acceptabel” voor ons worden. En als wij dan geen acht geven op de zachte stem van Gods Heilige Geest dan wordt die stem zachter en zachter, net zo lang tot Hij helemaal niet meer gehoord wordt. Maar met het uitdoven van Gods Geest verdwijnt ook het “leven” meer en meer, het sijpelt zachtjesaan weg en we gaan ongemerkt geestelijk steeds een stukje meer “dood” waardoor er heel veel dingen niet meer kunnen functioneren.

Het eigenaardige is dat we wél de gevolgen hiervan bemerken, ineens beseffen we dat we dingen missen in ons leven, en we bidden de Here God erom en heel vaak worden we dan (naar ons gevoel) teleurgesteld omdat we dat waarvoor we bidden, niet bemerken of (alweer naar ons gevoel) niet ontvangen. Maar dan moet ik denken aan een voorbeeld om het misschien iets meer visueel te maken:

Stel, ik heb een fiets waarvan de voorband leeg is, ik ga naar de schuur, haal mijn pomp en ik pomp mijn bandje weer netjes op. Vervolgens stap ik op die fiets en rijd er op weg. Drie straten verder merk ik dat ik alwéér op de velg zit en ik stap af, al mopperend dat die pomp zijn werk niet heeft gedaan… is dat reëel? Nee toch? Die pomp heeft die lucht wel degelijk in die band geblazen maar door het gaatje sijpelde de lucht weg. Als ik wil dat die band gevuld wordt en blijft moet ik dat gaatje opzoeken en het dichtmaken.

Zo is het ook in ons leven, als we bemerken dat er bepaalde dingen ontbreken of niet goed gaan, dan is het zaak om op onderzoek uit te gaan en het “gaatje” te zoeken en te dichten en daarbij hebben we de hulp van Gods Heilige Geest nodig, mogen en moeten we open zijn voor Zijn leiding en Zijn aanwijzingen en boven alles gehoorzaam zijn daaraan!

Voor vandaag wil ik eindigen met een gebed van David dat ook, keer op keer, het mijne is:

Psalm 139:23-24: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, toets mij en ken mijn gedachten; zie, of bij mij een heilloze weg is, en leid mij op de eeuwige weg.