Een van de dingen waar ik een tijdje terug heel erg bij bepaald werd is het feit dat we aan alle kanten rampen en oorlogen zien en dat we weten dat de komst van de Here Jezus steeds dichterbij komt. Het wordt steeds donkerder in deze wereld en nog is er tijd om de mensen te vertellen over het offer van de Here Jezus. Maar om nou heel eerlijk te zijn vind ik dat moeilijk. Ik vind het niet moeilijk om iets te vertellen over de Here Jezus of over de Bijbel, ik vind het gewoon moeilijk om zomaar erover te beginnen. Hoe begin je dan, wat zeg je dan, wat nou als de mensen er niet klaar voor zijn. Eigenlijk allemaal excuses! Natuurlijk begrijp ik wel dat je niet te opdringerig moet zijn maar de tijd is veel te ernstig om mensen zomaar hun noodlot tegemoet te laten lopen. Ach, natuurlijk heb ik wel mensen verteld over de Here, maar veel te weinig en hoewel ik dan soms voelde dat ik iets moest zeggen deed ik het vaak niet. En dus was ik met mezelf in conflict want aan de ene kant was er die drang en aan de andere kant durfde ik niet. Ik was er echt al een poosje in gebed mee bezig en ik besloot dat het gewoon tijd was om mijn mond open te doen.

In diezelfde week kwam ik met een jong vrouwtje in gesprek die vertelde over haar moeder die overleden was en over het verdriet wat ze nog dagelijks daarvan ondervond en toen heb ik haar verteld over een leven na dit leven en over de vertroosting die de Here God kan geven en we hadden een heel gesprek hierover.

Twee dagen later ging ik even naar mijn moeder en er kwam mij een man tegemoet die me wel vaag bekend voorkwam maar die ik niet meteen kon plaatsen. Hij sprak me aan en liet me zien wat hij bij zich had. Hij opende een vuilniszak die als bescherming moest dienen voor een schilderij van zijn hond. Door die hond herkende ik de man ineens, hij woont hier in de flat. Hij vertelde dat zijn hond overleden was. De hond was 12 jaar oud geworden en hij had al eerder een hond moeten missen die 15 jaar geworden was. Hij vertelde dat hij ook zijn vrouw en wat andere familieleden heeft moeten missen en dat hij nu opnieuw in een groot gat ging vallen. Ik heb ook hem toen verteld over de Here Jezus en hij zei dat hij wel zoekende was en ik hoop dat hij er verder over na zal denken.

Weer een dag later kwam ik thuis van een boodschapje doen en ik zette mijn auto op de parkeerplaats waar een andere bewoner bezig was zijn auto te poetsen. Hij kwam terug op een gesprek dat ik vorige week hoorde toen hij met iemand anders, vlak naast mijn auto, in gesprek was over de aankoop van een set mooie pannen. Hij kon dat niet betalen en heeft ze dus niet gekocht. Nu zei hij dat hij ze zeker gekocht zou hebben als hij het geld had gehad, maar hij wilde er ook niet rood voor staan maar hij hoopte dat hij misschien nog eens zo’n buitenkansje zou krijgen. Ik hoopte het ook voor hem en hij ging in de auto zitten om de binnenkant te poetsen. Ik pakte mijn tas uit de auto en was in tweestrijd, zou ik wel, zou ik niet? Ik stapte op hem af en zei hem dat er iets was dat veel kostbaarder was dan al het geld in de wereld, het offer van de Here Jezus. En ook met deze man had ik een gesprek over het geloof.

Weet je, ik ben absoluut geen held en ik vertel dit alleen maar om iedereen die het ook moeilijk vindt om zomaar mensen aan te spreken, te bemoedigen. Ik bedacht me dat als iemand van de ene of andere loterij mij zou benaderen met de vraag of ik mijn medewerking zou willen verlenen om een paar van mijn buren blij te maken met een groot geldbedrag,  ik geen seconde zou aarzelen om daarin toe te stemmen. Geweldig om zo’n mooie boodschap te brengen toch? Maar de boodschap die wij te brengen hebben is toch vele malen mooier? Daar komt nog bij dat de liefde van de Here God voor Zijn mensenkinderen ons dringt om die boodschap door te geven. Het is als wanneer er mensen aan het verdrinken zijn, worstelend gaan ze ten onder en wij staan aan de kant, we zien het gebeuren en hebben het reddingstouw in onze handen. Dan kun je toch maar één ding doen, het uitgooien opdat de mensen het kunnen pakken en gered kunnen worden. Het is de hoogste tijd om van ons te laten horen.