Hoeveel mensen zijn er die op de één of andere manier in hun directe omgeving of in hun kerk of gemeente, door opmerkingen van anderen, pijn gedaan worden? Hoeveel wéten we nou eigenlijk van elkaar? Is het niet tijd om veel meer liefde, zachtmoedigheid en begrip te krijgen voor elkander?

Mensen die bijvoorbeeld een  verlies hebben geleden, ik weet zelf ook hoe dat is en hoe het bij/met mijn dochter is. Het gemis is zó groot en het is zo belangrijk om dan tijd te nemen en te krijgen om volop dat verlies te kunnen en mogen verwerken.

Wij leven in een jachtige tijd, alles moet snel en óók als het gaat om verlies of om andere pijn, dan moet het allemaal maar weer snel over zijn, want, zoals het heet, het leven gaat door. Maar is dat wel zo? Voor mensen met pijn en verlies lijkt de tijd soms even stil te staan, anderen leven om je heen verder, maar jij kunt er niet in mee en dan is het fijn als er mensen zijn die je begrijpen en die samen mét jou, de tijd nemen om even stil te staan.

Ik heb het hoofdstuk uit Prediker weleens aangehaald waarin ons geleerd wordt dat het leven bestaat uit seizoenen. Boven dit hoofdstuk staat: Alles heeft zijn tijd. Dat is in de natuur zo erin geschapen, maar ook bij ons, de mensen. En als dan op een gegeven moment je hele wereld instort, en je kunt alleen nog maar de resterende puinhopen zien, dan heb je op zo’n moment geen moed meer en geen hoop. En dan staat er in dit hoofdstuk: er is een tijd om af te breken en een tijd om op te bouwen. Pred.3:3b.

In eerste instantie vond ik de volgorde vreemd, want ik dacht, eerst bouw je iets, en dan later breek je het weer af. Zoals de kinderen die hun torentjes opbouwen, als hij hoog genoeg is gooien ze hem weer om. Maar hier wordt het afbreken eerst genoemd en dat vind ik wel  mooi, want als er zulke heftige dingen gebeuren in je leven, dan wordt alles je onder de handen afgebroken, alles lijkt zinloos en niets is nog wat het was. Je zit midden tussen de puinhopen en dan komen er anderen die je (met de beste bedoelingen overigens) vertellen dat je op moet staan en men vuurt je aan om door te gaan. Dat werkt niet, want zoals Prediker zegt, alles heeft zijn tijd. En tussen het afbreken en het opbouwen, ligt een tijd van puinruimen. Alle muren van je bestaan zijn uiteengevallen in losse stenen, en deze moeten stuk voor stuk eerst verwijderd worden vóórdat je opnieuw kunt gaan bouwen. Je kúnt niet op de puinhopen van je verdriet gaan bouwen. Maar wij, buitenstaanders, snappen dat vaak niet als je zelf deze ervaring nooit hebt gehad.

Als je wereld is ingestort heb je tijd en rust nodig en als de puinhopen stilaan kleiner worden dan is daar de Here die samen met ons aan de gang gaat om op het overblijfsel, het fundament van ons leven een totaal nieuw bouwwerk te maken, maar Hij doet het wél heel erg voorzichtig, steentje voor steentje, in alle rust, alle tijd nemend, omdat voor Hem de persóón telt, díé is belangrijk en dáár wordt rekening mee gehouden. Hoe liefdevol en wijs is Hij toch.

Je kunt nú wel weer verder
kom, vertrouw nou maar op mij,
ik trek je er wel door hoor,
je wordt vanzelf weer blij.
Hoe goedbedoeld, die woorden,
doch hoe pijnlijk komt het aan
bij hen, die slechts verlangen
éven stil te mogen staan…