In mijn vorige blogje heb ik iets geschreven over deze tekst: Psalm 147:3 : Hij geneest de verbrokenen van hart en verbindt hun wonden. Wat mij echter vandaag nog zo te binnen schoot en wat ik toch nog hieraan wil toevoegen is het volgende:Ik heb geschreven over die verwondingen die door de Here God verbonden worden en waarvoor we de tijd mogen nemen om ze te laten genezen. Hierbij moest ik zo denken aan mijn eigen verwonding een aantal jaren geleden.  Ik was bij mijn ouders op visite met mijn toenmalige hond en door een ongelukkige samenloop van omstandigheden kwam ik met mijn hand in haar bek terwijl zij aan het geeuwen was, ze klapte haar kaken op elkaar en mijn pink werd doorboord door een hoektand. Het bloedde flink en ik heb het eerst laten bloeden, daarna grondig uitgewassen en naar de dokter van mijn ouders gegaan om er naar te laten kijken. Toen ik direct na het ongeval bij de dokter kwam heeft deze de wond dichtgeplakt en me naar huis gestuurd. Echter, doordat het een beet van een dier was, en deze altijd veel bacterieën in de bek hebben, was er al allerlei vuil in de wond gekomen en sloeg de infectie, die er meteen al was, naar binnen. Mijn hele hand was rood, heet en dik en toen ik ermee bij de huisartsenpost kwam lag ik binnen het half uur op de operatietafel, want dit was dusdanig ernstig dat het mij m’n hand, m’n arm of zelfs mijn leven had kunnen kosten als er niets aan gedaan zou worden. Tot twee keer toe heb ik er een aantal dagen voor in het ziekenhuis gelegen en wekenlang moest de wond, die door de chirurg opnieuw (én zelfs groter) opengemaakt was, open blijven opdat het vuil uit de wond naar buiten kon. Meerdere malen per dag werd de wond opnieuw verbonden en bewust opengehouden om het vuil de kans te geven naar buiten te komen. Pas toen na weken het vuil eruit leek te zijn mocht de wond zich sluiten. Dit gebeurde door een andere manier van verbinden. Om het open te houden werd nat en vet verband gebruikt, en om hem te laten sluiten werd droog verband aangelegd.Door dit zo opnieuw te overdenken zag ik hier toch ook de grootheid van de Here God weer in terug wanneer het gaat om ons geestelijk leven. God weet op welke manier onze wonden verbonden moeten worden en in ons leven gebeurt het ook dat er vuil mee naar binnen kan komen wanneer wij verwond raken. Boosheid, wrok, bitterheid, haat, en zo is er nog veel meer. Het is belangrijk dat wij dat eerst uit ons leven laten verdwijnen opdat dit gif niet naar binnen kan slaan en ons vanbinnen zou kunnen verwoesten. Het is soms erg moeilijk om dit kwijt te raken, want er kunnen dingen zijn die zó diep in je leven ingrijpen dat het welhaast onmogelijk lijkt er ooit overheen te komen en de pijn die je blijft voelen kan soms ondraaglijk lijken. Toch is het dan goed om te beseffen dat de Here God alleen het beste voor ons wil en dat Hij ons wil helpen om onszelf schoon te maken en zo onze wond te reinigen opdat hij zich kan sluiten.

—

Ook jijzelf kunt mee bewerken
dat jouw pijn zich helen gaat,
wanneer je doelbewust elk vuil
uit je wond naar buiten laat.

—

Wanneer een wond zich niet kan sluiten
is dat de liefde van de Here,
Hij zorgt dat ’t vuil een uitweg heeft
en zich niet tegen je zal keren

—

Genezing is een worsteling
een strijd die woedt heel diep vanbinnen,
maar mét de hulp van Vader God
kun jij ook deze strijd gaan winnen!—

Nog even iets om over na te denken, ik heb over “verbinden” geschreven, over de Here God die onze wonden verbindt. Maar Hij wil óók een harts-verbintenis met ons hebben, is die verbinding zuiver en goed? Of zijn er ook momenten dat we “verkeerd verbonden” zijn…?

Naam

Mail (wordt niet getoond)

Klein sommetje om ongewenste reacties te voorkomen :-) +
4 + 9 =