Door iets was ik aan het lezen was gisteren gingen mijn gedachten een beetje terug in de tijd, ehhh nou een béétje? Naar de tijd dat ik zo’n 13-14 was denk ik. Ik had van iemand een platenspelertje gekregen en dat vond ik natuurlijk geweldig. Ik had ook wat plaatjes maar er was er toch wel één die er helemaal bovenuit sprong en die ik absoluut grijs gedraaid heb. Mijn moeder en mijn oudste broer roepen nu in koor:……. ? Jawel “Du” van Peter Maffay. Iemand die hem nog kent? Hahaha, ik wel hoor, ik ken de woorden zowat nog uit mijn hoofd realiseerde ik me. Is dat nou een goed teken of juist niet? Hahaha, ik ga maar voor het eerste.

De tijd van vinylplaatjes, LP’s, het lijkt wel iets van de middeleeuwen, tegenwoordig is alles zo heel anders, via internet en al die mobiele apparaten is wereldwijde muziek te downloaden en te beluisteren, daar heb je geen pick-up’je meer voor nodig. Alleen de dj’s weten nog hoe LP’s eruit zien. (weet ik toevallig omdat mijn schoonzoon er ééntje is)… een dj dus hè, geen LP

Ik weet nog goed dat als er krasjes op de platen kwamen het regelmatig gebeurde dat de naald daar in kon blijven hangen en je dus almaar hetzelfde zinnetje hoorde net zolang tot je de naald een zetje gaf en hem een richeltje verder zette zodat hij weer verder kon afspelen. Best irritant. En dát was nou eigenlijk hetgeen dat mij aan het denken zette.

Het is een beetje datgene waar ik de afgelopen week mee bezig was, namelijk het feit dat we als mensen her en der in het leven beschadigingen oplopen. Zoals er op die plaatjes vroeger krassen konden komen zo kunnen er ook bij ons krassen ontstaan, krassen op onze ziel. En net zoals bij die plaatjes kunnen die krassen er bij ons ook voor zorgen dat we in een groefje vast blijven zitten waardoor we steeds maar weer hetzelfde blijven herhalen en we niet verder komen. Ik weet dit uit ervaring. Er kunnen dingen in je leven zijn gebeurd waardoor je diep beschadigd bent, maar… ik heb ook gemerkt dat het niet helpt om ermee rond te blijven lopen. Die groefjes op de platen kunnen niet gerepareerd worden, een groef is een groef en die naald zal telkens weer blijven hangen in die groef. Zo’n plaat is rijp voor de vuilnisbak. Maar hoe anders is het bij ons, De Here God is Degene die ons in beginsel gemaakt heeft en als er dingen in ons leven beschadigd raken mogen we daarmee naar Hem toegaan. Hij wil ons aanraken en die kapotte plaatsen in ons leven helen. Niet altijd ala minute, en dikwijls is het ook nodig dat wijzelf in dit proces meewerken, bijv. door bepaalde dingen los te laten, of door mensen te vergeven of door onze eigen fouten te belijden. Maar dan is daar de Here God die ons verder helpt zodat we niet langer op diezelfde plek blijven steken maar door kunnen met ons leven.

Ik kwam zo’n mooi gedichtje tegen van Nel Benschop en dat wil ik voor vandaag meegeven.

Zie, Ik maak alle dingen nieuw.

Gij werkt aan ons, wij liggen in Uw sterke handen

als speelgoed door een kinderhand kapot gemaakt,

als een beduimeld boek, met omgekrulde randen,

een poppehoofd , dat van de romp is losgeraakt.

Is dit geschonden leven nog voor U van waarde?

Waarom geeft Gij die schaam’le stukken nog een kans?

Er is zo weinig van de hemel hier op aarde

en wat gelijmd is krijgt nooit meer zijn oude glans.

—–

Wat Ik wil laten leven, dat zal nimmer sterven;

wie eenmaal door Mijn Scheppershand is aangeraakt

bestaat voor Mij niet meer uit waardeloze scherven,

want zie, Ik zeg u: Ik heb alles nieuw gemaakt!

Nel Benschop.