Kinderen kunnen van die mooie dingen zeggen, ik dacht terug aan een paar jaar geleden. Ik was even bij mijn moeder langsgelopen toen ook Gabriëlle daar kwam met de meidjes. Het was net begonnen te onweren en Elise (toen 4 jaar oud) kwam bij me zitten, sloeg haar arm om mijn nek, keek me aan en zei: “Het ging onweren oma, maar ik ben niet bang hoor, ik heb toch God in mijn hart”. Geweldig, zo’n klein vrouwtje dat zoiets zegt. Kan ze het beredeneren? Welnee, maar ze voelt zich veilig en dat is zo mooi van kinderen, ze nemen zonder enige bedenking aan dat de Here God voor je kan zorgen en hóé Hij dat dan zou moeten doen, daar houden ze zich helemaal niet mee bezig. Een mooi voorbeeld voor ons hè? Ik zei haar dat ik óók van de Here God houd waarop ze mij vertelde: “Ja oma, ik geloof in God hoor, maar mijn vriendinnetje en haar broertje geloven niet in God, dat is zielig voor God hè oma?” Prachtig hoe kinderen toch dan zo  doordenken over de gevoelens van de Here God. Ik vind het zo heerlijk om naar te luisteren. Deze zelfde Elise zei ook altijd tegen haar vader, die nogal eens last heeft van migraineaanvallen, “papa, zal ik dan even met je bidden?” Dan legt ze haar kleine handje op zijn hoofd en bidt met hem. Zo eenvoudig is een kind, en het is 2 keer gebeurd dat dan zijn hoofdpijn ook daadwerkelijk verdween.

Het mooie vind ik dat kinderen niet beperkt zijn in hun denken. Wij zijn zo snel geneigd om met onze aardse gedachten God te beperken in wat Hij wel of niet voor ons zou kunnen doen. We gaan alle (in onze ogen) mogelijke oplossingen na, we zien alle mogelijke obstakels, we hebben teveel gezien en gehoord en aan de hand van al die factoren blijft er dan toch vaak een twijfel hè? Dan is zo’n klein meisje zo’n mooi voorbeeld! Wij (grote mensen) mogen de Here God precies zo absoluut vertrouwen als mijn kleine geloofsheld, en ik wil eenieder bemoedigen met deze woorden:

Worden als een kind.