Vorige week was ik ‘s avonds nog een poosje naar mijn moeder gegaan. Om een uur of half 11 wilde ik naar huis gaan, we stonden bij de voordeur, ik buiten, mijn moeder binnen, en opeens viel de stroom uit. Mijn moeder dacht dat het alleen in huis was maar ik zag meteen dat het een algemene stroomstoring was. Het seniorencomplex waar mijn moeder woont heeft bij elk huis een buitenlampje en die waren allemaal uit, alle huizen waren griezelig donker en ook de aanleunwoningen van het verzorgingshuis waren donker. Overal gingen deuren open en je hoorde mensen aan elkaar vragen of bij hen ook de stroom was uitgevallen. Een gezellige boel op het hofje van mijn moeder. Eigenlijk zouden ze gewoon een paar keer per jaar de stroom moeten laten uitvallen, is goed voor de sociale contacten. Hahaha. Aan de overkant was iemand die zei dat hij de diepvries dan maar vast leeg ging eten voor hij ontdooide, hij vroeg wie er een ijsje wilde. Al met al was de sfeer nogal relaxt. Ik ben nog een poosje bij mijn moeder gebleven, heb wat kaarsjes gezocht en aangedaan, wat zaklampjes verzameld en op een gegeven moment, rond kwart over 11 ben ik toch maar naar huis gegaan. Mijn moeder bleef nog even buiten waar de mensen nog gezellig aan het praten waren.

Om naar mijn huis te gaan moet ik over een pad dat onder de bomen door recht door het parkje gaat. Ook hier was de stroom uitgevallen en was het inmiddels aardedonker. Overal hoorde ik mompelende mensenstemmen in de verte want ook de huizen rondom het park waren getroffen door de stroomstoring. Het hele pad waarlangs ik moest gaan is normaal gesproken aan weerszijden goed verlicht maar nu waren alle lantaarns uit. In de verte kon ik wel zien dat halverwege de lantaarns aan waren en dat de storing dus tot daar was en verder niet. Ik hield die lantaarns in het oog en zo kon ik vrij aardig mijn weg bepalen door het donker heen. Nou is dat pad ook nogal ongelijk maar ik heb altijd een klein zaklampje aan mijn sleutelbos en dat kon ik nu mooi gebruiken om te zien waar ik liep en dat lukte prima en eenmaal in het licht aangekomen kon ik mijn zaklampje weer wegbergen. Altijd handig zoiets

Eigenlijk vond ik het wel een mooi beeld, doordat ik de lantaarns in de verte in de gaten hield kon ik mijn koers bepalen. Wij leven in een tijd waarin het steeds donkerder wordt om ons heen, we kunnen dat aan alles merken en ook in deze tijd hebben we het nodig om een koers te bepalen. David zegt in Psalm 16: Ik stel mij de Here bestendig voor ogen. Dat vind ik zo’n prachtige uitspraak, de Here bestendig voor ogen stellen, naar Hem kijken, Hem in het oog houden, Hij die enkel licht is. Als we dat doen dan weten we waar we heen gaan en kunnen we onze koers bepalen. En dat zaklampje dat ik gebruikte om mijn pad te beschijnen? Weet je, onze weg bestaat uit keuzes maken, stappen nemen, elke dag vele malen, maar waar zetten we onze voeten neer?

Psalm 119:105 zegt: Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad. Gods woord is ons richtsnoer, in dat woord kunnen we lezen hoe wij wandelen mogen, we worden gewaarschuwd, bemoedigd, onderwezen, vertroost, opgebouwd. Dit woord hebben we gewoon nodig, elke dag opnieuw, net zolang tot we bij dat licht zijn aangekomen en we ons “zaklampje” kunnen wegbergen.

Weet je, soms brengen de moeilijkheden, de donkere tijden, ons naar buiten om met anderen te praten. Dat geeft steun en daarvoor heeft de Here God ons ook aan elkaar gegeven. We zijn met elkaar op reis naar ons einddoel, dat heerlijke thuis bij Vader God, maar op de weg mogen we elkaar helpen. En dan denk ik ook aan zo’n liedje dat we vroeger op de zondagsschool zongen: Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht. Ook wijzelf mogen kleine lichtjes zijn voor onze omgeving, een baken voor de mensen die nog in duisternis leven… jij in jouw klein hoekje en ik in het mijn!