Ik ben vorige week met mijn moeder en al mijn broers en zussen uit eten geweest. Niet alle aanhang en ook niet alle kleinkinderen konden erbij zijn maar als broers en zussen waren we er wel allemaal. Het is lang geleden dat we echt allemaal op hetzelfde moment bij elkaar waren dus was het best wel bijzonder. Mijn ene broer woont bijvoorbeeld in Limburg en mijn andere broer in Brazilië dus je begrijpt, het was echt iets om dankbaar op terug te kijken. Eén van mijn broers had wel zijn 4 kinderen meegebracht en ik keek eens naar zijn oudste, een meisje, Krista, van inmiddels 15 jaar oud, en ik dacht terug aan een voorval van een heel aantal jaren geleden.

Krista was toen 7 en David, haar broertje van 5, had een uitgevallen tandje meegebracht en daar geld voor gekregen. Dat geld stond in een potje in de keuken en Krista en ik waren daar samen in de keuken. Krista deed een greep in het potje en haalde er een euro uit. Ze zei: dat ga ik pakken van David. Nou zijn ze helemaal niet zo dat ze elkaar niets gunnen ofzo en ik begreep dat het een grapje was. Maar ik zei tegen haar: daar zou je vast geen blij hartje van krijgen. Waarop ze onmiddellijk het geld weer in het potje liet vallen en nee schudde. Ik pakte haar zo eventjes beet en ik zei tegen haar dat ze zo’n mooi meisje was met ook een mooi hartje. Maar Krista is best wel een denkertje en ze zei tegen me: soms zeggen de mensen weleens dat je je hartje aan de Here Jezus moet geven, maar hoe moet je dat nou doen, je kan het toch niet uit je lijf halen, dan ga je dood.

Toen ben ik eventjes met haar gaan zitten en ik zei: Weet je Krista, dit is mijn huis, en stel je nou voor dat ik tegen jullie zeg dat je hier álles mag doen wat je wilt en je mag rommel maken en met vieze schoenen binnenkomen en het maakt niet uit, alles mag, en jullie doen dat dan natuurlijk ook en daar wordt het dan wel een rommeltje van. Maar dan zeg ik tegen jou: hier Krista, jij mag in dit huis komen wonen en ik geef het aan jou, jij bent voortaan de baas hier in huis. En stel je nou voor dat jij graag wilt dat het huisje schoon is, je wilt dat de schoenen uitgaan, dat er niet geknoeid wordt en ook dat alle rommel die ik gemaakt heb opgeruimd wordt. Dan moet ik naar jou luisteren want jij bent nu de baas in mijn huisje. Dat idee vond ze wel leuk. En ik legde haar uit dat het met de Here Jezus ook zo is, je hoeft je hart niet uit je lijf te halen, je mag Hem er gewoon in laten wonen en dan zal Hij het helpen opruimen en schoon houden. En ik zei: stel je nou voor dat je die euro écht had willen pakken van David, dan zou je daar niet blij van geworden zijn en dat komt omdat de Here Jezus al in jouw hartje woont en Hij laat je dan voelen dat je iets hebt gedaan wat niet goed is. Dat begreep ze wel. Leuk zo’n praatje met zo’n klein meisje.

Maar pas uren later, toen ik alle vaat aan het afwassen was, kwam er ineens iets van wat Krista had gezegd terug in mijn gedachten, ze zei: Als je je hart uit je lijf zou halen om het aan de Here Jezus te geven, dan ga je dood…en ineens drong het zo diep tot me door dat dát nou júíst de hele bedoeling is. Het is de bedoeling dat wijzélf dood gaan, ons eigen ik, en dat de Here Jezus in ons groter en groter zal worden.

Johannes de doper zegt over de Here Jezus in Joh.3:30 : Hij moet wassen, ik moet minder worden. Dat mag ook onze spreuk en ons verlangen zijn.