Laatst sprak ik met iemand over de eindigheid van ons aardse leven. Na zo’n gesprek gaan mijn gedachten dan door over alles en ik dacht aan mijn schoonzoon die zo jong overleden is, ik dacht aan de schoondochter van een vriendin, ook zo jong overleden, ik dacht aan iemand met wie ik een tijd gemaild heb, iemand die terminaal ziek was en haar geloof op de Here Jezus wilde bouwen maar het moeilijk had omdat haar man en haar directe omgeving niet geloofden. Ik wist alleen haar voornaam en haar e-mailadres, en op een gegeven moment zijn de mailtjes gestopt, ik kreeg geen antwoord meer…ik dacht aan lieve vrienden die hun kind op jonge leeftijd hebben verloren en zo kwamen er allerlei mensen en namen in mijn gedachten en het maakte me verdrietig. Al die narigheid, dat verdriet en de pijn en niemand heeft een antwoord op de vraag die elke keer weer gesteld wordt: Waarom?

Ik dacht ook aan mijn kleinzoon en aan de vele gesprekjes die ik met hem had als ik hem ’s avonds in bed bracht. Hij had zoveel vragen, hele diepe vragen, hele wijze vragen voor een manneke van 5 jaar oud. Op een avond vroeg hij mij: “Oma, waarom is papa doodgegaan? De Here God kan toch alles? Waarom heeft Hij papa dan niet beter gemaakt?” Tja, wat moet je dan zeggen? Wat kún je dan zeggen? Ik had niets te zeggen want het was een vraag die net zo goed in mijn eigen hart ook telkens weer naar boven kwam. Ik heb mijn kleinzoon aangekeken en ik heb hem eerlijk gezegd dat ik het ook niet wist. “Ik weet het niet Bo, ja, de Here God kan alles maar oma weet ook niet waarom Hij papa niet beter gemaakt heeft en oma heeft ook verdriet om papa”. Soms hebben we daar samen gehuild op de rand van zijn bedje, mijn armen om hem heengeslagen, een kleine jongen en zijn oma. Hij en zijn zusje hadden van mij ieder een heel klein fotomapje gekregen met 2 foto’s erin, 1 van het hele gezin, mama, papa, Boaz en Noa, en 1 van de twee kindjes samen. Hij ging nergens heen zonder dit mapje en ook als hij naar bed ging moest het mapje mee. Dan keek hij er nog eens naar, heel intens alsof hij het beeld van zijn papa indronk. En tijdens de gesprekken die we hadden had hij het mapje in zijn handjes en keek naar zijn papa. Maar aan het einde van elk gesprek hebben we ook samen gebeden. En dan werd ik telkens weer geraakt door het gebed van deze kleine jongen. “Here God, dank U wel dat papa bij U mag zijn, papa hield het állermeeste van U, en óók van ons.  Wilt U goed voor papa zorgen? En dank U wel dat U ook voor mama en Noa en mij zorgt en dat U het verdriet uit ons hartje wilt wegdoen….” Er was geen boosheid, geen verwijt in zijn hart, alleen een vraag waar niemand een antwoord op wist…waarom?

Het was een vraag die óók bij mij al bij die eerdere gebeurtenissen in mijn gedachten bleef hangen, een vraag die zich in mijn hart genesteld had, een vraag die me niet losliet totdat ik hem voorlegde aan de Here God.

Waarom?

Waarom o God, moest dit gebeuren
waarom greep U niet machtig in,
elke roep bleef onbeantwoord,
wat heeft dit alles toch voor zin?
Dit kan toch nooit door U bedoeld zijn?
dus waarom liet U het toch toe?
de pijn, ‘t verdriet, de machteloosheid,
al het strijden, ‘t maakt een mens zo moe.

Ik weet wel dat dit niet Uw wil was
maar wél kneep U een oogje dicht,
U bent almachtig, U kon helpen,
zocht men vergeefs Uw aangezicht..?
Of dient dit alles toch een doel
iets hogers dan wij kunnen zien?
Is er een reden voor zoveel ellende,
bestaat er toch een plan… misschien?

“Mijn kind, Ik ken toch al je vragen,
Ik zie je tranen, Ik voel je pijn,
En Ik beloof je, jou te dragen
en élk moment dichtbij te zijn.
Ik kan je nu geen antwoord geven
daarvoor is het nog te vroeg,
maar wéét dat Ik onze geliefde,
in Mijn armen, Mijn huis binnendroeg.

Soms blijft er zoveel onbegrepen,
en ‘t leven lijkt zo hard en wreed,
want jij blijft achter in de kilte
terwijl Ik stil was, en niets deed.
Mijn pijn en Mijn verdriet is peilloos,
omdat Ik niets verklaren kan,
het enige dat Ik je kan zeggen:
Ik was erbij, Ik weet ervan…

Denk je dat je nog kunt geloven
in Mijn liefde en Mijn trouw?
Mag Ik Mijn liefdevolle armen
opendoen, speciaal voor jou?
En mag Ik dan tegen je zeggen:
Mijn kind, Mijn lieverd, kom bij Mij
en wat je voelt en denkt en meemaakt,
Ik weet alles… Ik ben erbij!”

Is dit een antwoord op de vraag “waarom?” Nee het is geen antwoord op die vraag maar het bijzondere is dat na dit “gesprek” de vraag wel weg was. Het was goed zo, deze liefdesverklaring veegde elke vraag van tafel.

Weet je, in onze levens gebeuren dingen die we niet begrijpen, die we niet kunnen verklaren en waar we geen antwoord op kunnen vinden, nergens. Dingen die soms heel diep in ons leven snijden en een pijn achterlaten die ons de adem kan benemen. En dan toch is er uiteindelijk maar Één waar we écht terecht kunnen met al onze pijn en ons verdriet, en dat is de Here God.

Als ik mijn leven terugkijk en de plussen en minnen van mijn leven tegen elkaar wegstreep dan zie ik en dan weet ik dat de Here God er altijd bij was, dat Hij mij nooit alleen heeft gelaten, dat Zijn liefde voor mij zo groot was en is, en dan blijft er heel duidelijk maar één ding over en dat is een dankbaar hart… En daar ben ik zó dankbaar voor!