Ik heb het er met mijn lieve vriend uit Hellendoorn weleens vaker over gehad dat de Here God niet verandert, en aan de ene kant zijn we daar dan heel erg blij mee, want dat betekent dat alle beloften die in de bijbel staan óók niet veranderen. En het maakt ons in principe niks uit of ze nou in het oude- of in het nieuwe- testament staan, een belofte is een belofte toch? Maar als het gaat over de régels van God en ook met name de ge- en ver-boden, dan wordt dat wel een tikje anders. Dán ineens vragen we ons af of deze nog wel gélden voor vandaag. Dán ineens denken we dat deze niet meer zo belangrijk zijn wánt, tenslotte is de Here Jezus gekomen om de wet te vervullen en leven we nu onder de genade… jippie!!! Maar is dat nou eigenlijk wel zo simpel als ik het hier schrijf? Nee! De Here Jezus hééft de wet vervuld, Hij is voor onze zonden en vooral mét onze zonden, aan het kruis gegaan. Hij heeft de prijs betaald, de straf gedragen voor ons, jawel dat is genade! Maar dit is voor ons geen vrijbrief, geen ontheffing van alle regels die de Here God ooit heeft opgesteld. Deze gelden nog precies hetzelfde alsook toen, alleen hebben wij nu de mogelijkheid om, áls we weer eens falen of tekortschieten, gebruik te mogen maken van die genade en dan mogen we onszelf opnieuw laten reinigen en heiligen door het bloed van de Here Jezus. En dát is een groot goed!

Nou had iemand een vraag, nl. óf je een belofte, die je God gedaan had, en waar je eigenlijk een beetje spijt van had, ook terug kon nemen. En in eerste instantie was het mijn gedachte dat er met de Here God best te praten valt, en dat Hij het best zou begrijpen als je eerlijk en open zou vertellen waarom je je belofte terug zou willen nemen. Maar toch was dat eigenlijk geen bevredigende gedachte en ik ben erover gaan denken en bidden en kwam tot de volgende conclusie:  We doen zo vaak beloften, weet je dan zeggen we: oh Heer, ik wil dit of dat niet meer doen of ik zal zus of zo… en zo dikwijls schieten we tekort en falen hierin om ons aan die beloften te houden, en dan maken we dus gebruik van de genade. Maar diep vanbinnen voelt dat niet goed. En het punt waar het om draait is, dat wij Hem vrijwillig beloften doen. Het gaat Hem niet eens om datgene wat wij Hem beloofd hebben, het gaat Hem er meer om, dat wij Hem onze trouw en betrouwbaarheid tonen. We hebben Hem dingen beloofd die Hij niet van ons gevraagd heeft, uit eigen vrije wil hebben wij een verlangen van ons hart in een belofte naar Hem toe uitgesproken. We hebben als het ware een verbond met de Here God gesloten. En Hijzelf is absolúút betrouwbaar en zal áltijd Zijn beloften aan ons vervullen, maar Hij verwacht hetzelfde van ons. En toen las ik twee gedeelten die met elkaar in verband staan, het ene is Deut.23:21-23 :Wanneer gij de Here, uw God , een gelofte doet, zult gij er niet mee talmen haar in te lossen, want de Here, uw God, zou ze toch van u eisen en dan zoudt gij u bezondigen. Maar, wanneer gij u onthoudt van het doen van een gelofte, bezondigt gij u niet. Wat over uw lippen gegaan is, moet gij stipt volbrengen; gij hebt immers de Here, uw God, volkomen vrijwillig een gelofte gedaan, die gij hebt uitgesproken met eigen mond.

En in Prediker wordt ditzelfde stukje aangehaald, maar dan staat er in Pred.5:5: Geef uw mond geen gelegenheid om u te doen zondigen, en zeg niet in tegenwoordigheid van de Godsgezant, dat het een vergissing was; waarom zou God vertoornd worden over uw woorden en het werk uwer handen verderven?

Mijzelf spreekt dit wel heel erg aan, het is best wel duidelijjk hè? En toen ik er zo mee bezig was en al doende ook voor mijzelf om vergeving bad, omdat ikzelf óók beloften heb gedaan die ik min of meer versloft heb,  kwam er ook nog een ander woord in mijn gedachten en dat is de overbekende Psalm 50:14-15 : Offer Gode lof en betaal de Allerhoogste uw geloften; roep Mij aan ten dage der benauwdheid, Ik zal u redden en gij zult Mij eren. Woorden waarvan Asaf (de schrijver van deze Psalm) zegt, dat ze door de Here God zelf tot de mensen worden gesproken, en dit woord is eigenlijk een voorwaarde waaraan een prachtige belofte verbonden is en waar ik nog nooit zó bewust bij bepaald ben als nu.

Een mooie tekst en daaraan verbonden een mooie belofte. Maar vers 14 is hier toch wel het sleutelvers en dát werd me nu duidelijker dan ooit. “Betaal de Allerhoogste uw geloften”.

Wat denk je, zou dit nog gelden vandaag…?