Echte schatten bewaar je in een kluis en leg je niet in de etalage. De ware rijkdom van je leven ligt verborgen in het hart, dat wat in de etalage ligt is slechts schone schijn. Niets meer en niets minder, slechts schijn…

Als ik om mij heen kijk dan zie ik heel veel schone schijn. Dingen waar mensen mee pronken om indruk te maken op anderen. “Kijk eens hoeveel wij hebben”, “kijk eens hoe blij en gelukkig we zijn” of “kijk eens hoeveel ik bereikt heb in mijn leven”. “kijk eens wat ik allemaal kan kopen”, en zo zijn er nog zoveel meer dingen die je regelmatig hoort of ziet. De tegenwoordige maatschappij duidt “rijkdom” aan als iets materialistisch, hoe meer je kunt kopen hoe rijker je bent. Misschien naar menselijke maatstaven gemeten klopt dat ook wel, maar naar de Goddelijke maatstaven gemeten is dat eerder armoede dan rijkdom.

Matth. 16:24-26: Toen zeide Jezus tot zijn discipelen: Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis op en volge Mij. Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het vinden. Want wat zou het een mens baten, als hij de gehele wereld won, maar schade leed aan zijn ziel? Of wat zal een mens geven in ruil voor zijn leven? 

Het is de Here Jezus zelf die deze woorden uitspreekt, woorden die we toch serieus zouden moeten nemen, want als de Here Jezus zelf zo’n uitspraak doet dan heeft het een reden. Hier zegt de Here Jezus dat als je Hem wilt volgen, je jezelf totaal opzij moet zetten. Mag je er dan niet zijn? Jawel, maar dan is het van belang dat je jezelf ondergeschikt maakt aan datgene dat de Here God belangrijk vindt voor jou. Hij weet immers wat het beste voor ons is? En dan zegt Hij in vers 26: Want wat zou het een mens baten, als hij de gehele wereld won, maar schade leed aan zijn ziel? Dit is een belangrijk stukje, de ziel, het centrum van waaruit wij functioneren. De Bijbel zegt ook dat het ons wel moet gaan zoals het onze ziel welgaat. De ziel is dus iets om zuinig mee om te springen, iets wat we moeten beschermen. Schade aan onze ziel lopen we niet het meeste op in de storm maar juist in de “schijnbare” stilte. Wanneer de dingen voor de wind gaan en we even niet zo alert zijn, daar sluipt de indringer naar binnen met verleidelijke toekomstmuziek, met mooie praatjes en cadeautjes…

In Openbaring 3 kunnen we lezen over de brief aan de gemeente te Laodicea, het bekende stukje waar de Here God spreekt over de lauwheid. Dit is een beeld dat we ook nu zien onder de kinderen Gods, lauwheid. Dat komt omdat veel kinderen Gods flirten met de wereld en zijn genoegens, een beetje van God en een beetje van de wereld, een beetje koud en een beetje heet.

Paulus zegt “Vormt geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeen met wetteloosheid, of welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis? Welke overeenstemming is er tussen Christus en Belial, of welk deel heeft een gelovige samen met een ongelovige? Welke gemeenschappelijke grondslag heeft de tempel Gods met afgoden? ” 2 Korintiërs 6:14-18. Het is er allemaal ingeslopen in de loop der tijd(en), we kijken niet meer zo nauw, daar waar we eigenlijk meteen een grens moeten trekken “tot hier en niet verder” gaan we als vanzelf mee in dingen die we verre van ons zouden moeten houden. Een bekend spreekwoord zegt: “Wiens brood men eet diens woord men spreekt”. Met andere woorden, als wij ons voeden met de dingen van deze wereld, oftewel met de dingen die de satan ons zo mooi en verleidelijk voorhoudt, dan verandert onze houding, ons denken, ons spreken. Als wij een ongelijke verbintenis aangaan, persoonlijk, zakelijk, of op welk gebied dan ook, dan blijft dat zeer zeker niet zonder gevolgen, en al zal het in eerste instantie winst lijken te brengen, zal het uiteindelijk toch schade aan onze ziel toebrengen. We moeten onszelf niets wijs maken, wij mensen kunnen nog weleens schipperen met regels en consequenties, God doet dat niet. Regels zijn regels en de consequenties zijn onlosmakelijk verbonden aan de keuzes die wij maken. Kan de Here God dan geen dingen vergeven? Zeker wel, absoluut, maar dan nog zijn de consequenties van onze daden voor onze eigen rekening.

De echte ware rijkdom is datgene dat God in ons hart heeft gelegd, Zijn rust, Zijn blijdschap, Zijn warmte en ontferming, Zijn liefde, en boven alles Zijn vrede. Dit zijn zaken die er echt toe doen maar die stilaan verdwijnen als we verkeerde keuzes maken.

Wanneer we in ons leven ontdekken dat de rust en de vrede ver te zoeken zijn, als we onze gedachten niet meer op een rijtje kunnen krijgen, als de onrust ons opjaagt, dan is het goed om eens heel grondig na te gaan of de dingen waar we mee bezig zijn, de mensen met wie wij ons ingelaten hebben, de keuzes die we gemaakt hebben, wel goed zijn. En God heeft ons Zijn Heilige Geest gegeven die ons hierbij wil helpen, die Zijn licht erover wil laten schijnen (als wij dat tenminste toestaan). Wat houdt ons bezig, waarmee gaan we naar bed, waarmee worden we wakker, wat is het eerste waar we aan denken als we ’s morgens wakker worden, is de eerste die wij zien en met wie wij spreken de Here God? of komt Hij wel wat later, als we eerst onze eigen dingen hebben gedaan?

De ware schat in ons bestaat niet uit schone schijn die we moeten etaleren in de schouwvensters van ons leven. 

Wat wij het meest nodig hebben is een hechte verbintenis met de Here God, een toegewijd hart en een absolute afkeer van compromissen. Geen schone schijn maar de rijkdom van de rust en de vrede die God in ons binnenste heeft gelegd!