“Het is op, ik trek het niet meer, ik kan niet meer verder”. Woorden die zo dikwijls uitgesproken worden…

Ik werd zo bepaald bij een gedicht dat ik een aantal jaren geleden heb gemaakt. Ik heb het nog eens opgezocht.

Je hoort steeds meer van mensen die het leven niet meer aankunnen door alles wat ze meemaken, of mensen die ziek zijn, die zoveel pijn hebben en er niet meer mee verder kunnen leven, maar ook mensen die psychische pijn hebben, en daardoor óók niet meer verder kunnen leven, hoeveel pijn en verdriet is er om ons heen, en hoeveel van deze pijn en dit verdriet ligt er verscholen achter een glimlach, wie kan de diepte van het mensenhart peilen? Wie kent de in stilte gehuilde tranen en de verborgen angst, de immense verlatenheid en onbegrepenheid, die men probeert te verdrinken in die donkere bodemloze poel van ellende diep vanbinnen?

Misschien herken je jezelf hier wel in, misschien ben jij wel zo iemand die al zó verschrikkelijk lang tobt met zóveel pijn, pijn die voor anderen wellicht niet te zien is, maar jij komt erin om, en zóvele keren ben je opnieuw opgestaan als je gevallen was en zóvele keren ben je met de moed der wanhoop opnieuw de strijd aangegaan en heb je je gehele kracht ingezet om dóór te gaan… maar het is op. je hebt het eindpunt bereikt en je kúnt eenvoudigweg niet meer verder. Misschien zijn er geen mensen die je kunnen helpen, maar er is er Één die dat wel kan, en Hij wil deze dag Zich tot jou richten en deze woorden rechtstreeks tot jouw hart spreken:

Mijn kind, Ik ken je toch volkomen
Ik weet wat er diep in je leeft,
Ik zie de vragen die jou bestormen
en ‘k voel hoe alles in je beeft.
Ik ervaar hoe de nacht jou wil verzwelgen
hoe dikke duisternis jou belaagt,
Ik zie hoe je valt en hoe je blijft liggen
wétend dat er niemand komt die je draagt.

Ach kind, Ik ben toch heel dicht bij je
en Mijn handen heb Ik uitgestrekt naar jou,
pak ze maar vast en laat je maar leiden
en wéét dat Ik zó heel veel van je hou.
Ik voer je op de weg die leidt naar “hét leven”
een leven zó mooi, zo vredig en goed,
daar waar je nooit meer bezorgd hoeft te wezen
waar geen enkele pijn jou nog krimpen doet.

Ik help je steeds weer en Ik ondersteun je
Ik zorg voor je iedere dag, elk moment,
Ik neem je graag mee op nieuwe wegen
naar plaatsen die jij nog nooit hebt gekend.
Ik help je, ook als ’t leven jou pijn doet
Ik troost je als de tranen oneindig lijken te zijn,
Ik neem je in Mijn armen om je kou te verdrijven
geef ’t Mij maar, al je last, al je zorg, al je pijn……..!

Gij hebt mij wegen ten leven doen kennen; Gij zult mij vervullen met verheuging voor Uw aangezicht. Hand.2:28