Is dit niet het vasten dat Ik verkies: misdadige ketenen losmaken, de banden van het juk ontbinden, de verdrukten bevrijden, en ieder juk breken? Is het niet: je brood delen met de hongerige, onderdak bieden aan armen zonder huis, iemand kleden die naakt rondloopt, je bekommeren om je medemensen? Dan breekt je licht door als de dageraad, je zult voorspoedig herstellen. Je gerechtigheid gaat voor je uit, de majesteit van de Heer vormt je achterhoede. Dan geeft de Heer antwoordt als je roept: als je om hulp schreeuwt, zegt Hij: “Hier ben Ik”. Wanneer je het juk van de onderdrukking uitbant, de beschuldigende vinger en de kwaadsprekerij, wanneer je de hongerige schenkt wat je zelf nodig hebt en de verdrukte gul onthaalt, dan zal je licht in het donker schijnen, je duisternis wordt als het licht van het middaguur.Jes.58:6-10.

Vorige week zondag reed ik met mijn broer naar de verjaardag van mijn kleinzoon en in de auto hadden we een heel gesprek over dit Bijbelgedeelte. Ik herinnerde me dat ik er ooit weleens iets over geschreven had en heb het opgezocht, het opnieuw gelezen en ik vind er veel van wat we bespraken in terug. Omdat het een indringend Bijbelgedeelte  is, en zeer zeker ook voor deze tijd, wil ik deze blogjes (2 stuks uit 2006) vandaag en morgen hier herhalen.

Vasten, we kennen het woord allemaal wel, misschien doe je het weleens, misschien ook niet. Wat wij onder vasten verstaan is: je onthouden van voedsel en je tijd doorbrengen met gebed. Misschien ook je onthouden van andere dingen die je normaal gesproken graag doet, zodat het in ieder geval inhoudt dat je iets opoffert.

Wat hier staat is eigenlijk iets geheel anders, hier wordt gesproken over ketenen en banden losmaken, jukken verbreken. Hoewel dit in het oude testament staat, kun je het ook vandaag de dag heel goed in je eigen leven inpassen, want wij zitten ook nog maar ál te vaak vast aan ketenen, aan dingen die niet van God zijn en die we toch ál te graag doen, al zou het maar die soap zijn die je echt geen dag mag missen. De banden van het juk verbreken, een juk van slavernij van de duivel. Roken, drugs, teveel drinken, teveel eten, teveel met je geld, je bezittingen, je uiterlijk, je werk, of wat dan ook, bezig zijn. Het zijn allmaal dingen die een juk over ons leven kunnen leggen. Deze dingen verbreken, dát is wat God graag ziet. Ervoor kiezen om te kappen met deze dingen, en dan niet voor één dagje maar voor altijd.

Je brood delen met de hongerige, ons brood is het levende brood, het woord van God, het is de bedoeling dat we uitgaan en het met gulle hand uitdelen aan een ieder die hongerig is. En heus, mensen worden in deze tijd meer en meer hongerig naar  spirituele dingen omdat iedereen kan zien dat het niet goed gaat in de wereld. Het brengt mensen tot zoeken. Wat is het dan mooi als wij ze iets goeds mogen aanbieden voordat ze in allerlei verkeerde leringen en stromingen terechtkomen. En het mooie van dit zinnetje vind ik het “delen” van je brood. Dat houdt in dat we samen hetzelfde voedsel eten, dat we dus niet komen met allerlei ver- en ge- boden die we door middel van Gods woord een ander proberen op te leggen, maar dat we juist door ons eigen (goede) voorbeeld, een ander laten meegenieten van al het goede dat God ons in Zijn woord biedt.

Onderdak bieden aan armen zonder huis, er zijn veel mensen zonder “geestelijk huis”. Het is onze taak om mensen in onze kerken en gemeenten een warm plekje te bieden, een plekje waar zij zich thuis mogen voelen, een plekje waar we ze van harte welkom heten en ons ook daadwerkelijk moeite geven om het een veilig plekje te laten zijn. En dat is vaak nog niet zo gemakkelijk, heel vaak zijn er, vooral in grote gemeenten, al allerlei groepjes. De mensen zitten op hun vaste plekje, hebben vaste buren en gaan na afloop met deze vaste mensen een kopje koffie halen, zo werkt dat meestal. Ik kwam jarenlang in een kleine gemeente, en doordat het een kleine gemeente was, zag je onmiddellijk als iemand nieuw was. Na afloop was er altijd nog koffie en we zaten dan met elkaar aan een lange rij tafels. Nieuwe mensen werden als vanzelf opgenomen in de kring tijdens het koffiedrinken en er was altijd wel iemand die een gesprek begon met nieuwe mensen. Anders is het in een grote gemeente, daar kost het tijd om mensen te leren kennen en nieuwe mensen te hérkennen. Ik denk dat we meer alert moeten zijn op dit soort dingen, we noemen onze kerk of gemeente vaak “het huis van God” en wij zijn daar als het ware Zijn vertegenwoordigers. En als we dan in Gods huis komen, is het zaak om nieuwe mensen dat veilige en warme, dat persoonlijke, aan te bieden. Interesse en aandacht, want dat is wat God de mensen biedt en wij mogen dat namens Hem óók aanbieden aan mensen die zoekende zijn. Het is een verantwoording die we meer serieus moeten nemen. We gaan vaak maar de kerk om te hálen, maar we mogen ook “brengen”.

Ik ga hier morgen nog wat verder op in, want er staan in dit bijbelgedeelte nog meer interessante dingen die ik uiteraard óók wil belichten. Maar voor nu is het misschien voldoende om deze dingen eens te overdenken en te zien of er wellicht toepassingen of aanpassingen voor ons eigen leven bij zijn.