Gisteravond zat ik zo eens na te denken over een aantal dingen. Ik had een fijn gesprek gehad met iemand die het moeilijk heeft maar die nu bezig is om zich echt in te zetten om aan zijn problemen te werken en dat gesprek zat enerzijds in mijn gedachten. Anderzijds dacht ik aan een paar kostbare vrienden hier in de buurt die ook door een moeilijke tijd gaan en ondanks dat toch altijd weer hun kracht en steun bij de Here God zoeken. En verder was ik zo over mijzelf aan het nadenken. De ene dag kun je een goed gevoel over jezelf hebben en de andere dag kun je het gevoel hebben dat je eigenlijk maar weinig hebt bereikt in je leven, vooral als je het vergelijkt met wat anderen (in jouw ogen) bereikt hebben en terwijl ik daar zo over nadacht schoot mij een voorval van een tijd terug te binnen.

Centjes….

Ik was destijds in de supermarkt en ik wilde gaan afrekenen. Ik sloot me aan bij een rij mensen die stond te wachten toen ik opeens zag dat er bij de kassa ernaast slechts één mevrouw stond. Ik ging dus achter die mevrouw staan en al snel volgden nog een paar mensen. De boodschapjes gingen vlot over de scan en de mevrouw moest iets meer dan 22 euro betalen. Ze haalde een oud blikken busje uit haar tas en zei dat ze graag met kleingeld wilde betalen. Zonder antwoord af te wachten keerde ze het blikje om op de toonbank en begon te tellen. Er zaten geen 1 of 2 euro munten in het blikje maar alleen kleinere muntjes tot 20 cent. Ze begon verwoed te tellen en moest uit de berg 5,2 en 1 centen, de 20 en 10 centjes zien te vinden. Achter mij onstond een afkeurend gemompel en ook de jongeman aan de kassa raakte geïrriteerd. Sommigen liepen weg uit de rij en gingen toch maar weer bij de andere kassa in de rij staan en ikzelf was in eerste instantie ook verbaasd en vond het een beetje raar, maar toen ik de dame steeds verder haar hoofd over de muntjes zag buigen, en ik haar hoorde zeggen dat het misschien niet zo handig was en ze het voortaan niet meer zo zou doen, kreeg ik medelijden met haar. Ze voelde zich duidelijk opgelaten en durfde niet op of om te kijken. Ik bedacht me dat het misschien wel haar enige centjes waren om haar boodschapjes mee te doen, en toen zij uiteindelijk betaald had en de resterende muntjes weer in het blikje schoof heb ik haar maar eens vriendelijk toegeknikt. De jongeman achter de kassa was duidelijk geërgerd, hij moest al die muntjes nog in de juiste vakjes van zijn kassalade schuiven

Dit voorval bleef in mijn gedachten en ik had het opgeschreven maar wist eigenlijk niet zo goed wat ik er verder van zou zeggen…tot ik een mailtje kreeg. Een mailtje van de allereerste cliënte die ik mocht ontmoeten in het werk dat ik heb gedaan in de verslavingszorg. Voor mij een bijzondere vrouw, een echte vechter die veel indruk op mij heeft gemaakt. Door haar mailtje wist ik wat ik met dit bovenstaande verhaal kon doen.

Deze bijzondere vrouw is iemand die heel hard aan zichzelf heeft gewerkt, en nog werkt, maar die het ook moeilijk heeft. Een verslaving is niet alleen een lichamelijk probleem, het is bovenal een geestelijk probleem. De dingen die je hebt meegemaakt, de herinneringen, je gedachten, gevoelens, de associaties, het vormt met elkaar het patroon dat jarenlang je leven heeft uitgemaakt en om dat te veranderen kost heel veel strijd, pijn, verdriet en moeite. Voor alle emoties, ieder probleem, elke tegenslag was er één oplossing, het grijpen naar dat wat een beetje vergetelheid brengt, een stukje verdoving, even niet voelen, niet denken, niet geconfronteerd worden maar wegvluchten. En als je dat dan allemaal wilt en moet veranderen is dat immens moeilijk. Maar deze vrouw is aan de lange en zware klim naar boven begonnen. Ze is al zo’n eind gekomen en ja, soms glijdt haar voet weg en zakt ze een stukje terug, maar dan herpakt ze zich en klimt opnieuw verder.  Dit vergt heel veel moed, inzet en discipline. Vallen en opstaan, uithuilen en opnieuw beginnen, en dan kan ik me voorstellen dat ze zich ook weleens wanhopig afvraagt of er ooit een einde aan al die strijd zal komen en zo dikwijls voelt zij zich een verliezer, voelt ze zich klein en nutteloos, niets waard…

De vrouw bij de kassa had dat oude blikje, al die kleine muntjes zaten erin die had ze opgespaard, en vol schaamte zocht ze het gevraagde bedrag bij elkaar, maar het zat er wél in. Mijn bijzondere vriendin heeft in al die strijd al zóveel keer een overwinning behaald, kleinere en grotere, maar met elkaar vormt het een indrukwekkend aantal. Toch is het alsof ze zichzelf soms voelt als zo’n oud blikken doosje, wat stelt het voor, een bergje 1,2,5,10 en 20 centjes? Maar bij elkaar is het een ongedacht stukje rijkdom. Misschien zijn er meer mensen die zich hierin herkennen? Ik zou je willen bemoedigen en je vragen om dat “blikje” eens te pakken en alles wat erin zit eruit te gooien om dan stuk voor stuk de overwinningen nog eens te bekijken en te bedenken hoe de Here God je op zo’n moment nabij was, je gezegend en geholpen heeft, en dan zul je zien dat je rijker bent dan je dacht, dat je meer gepresteerd hebt, met Zijn hulp, dan je soms denkt en dat je veel meer een overwinnaar bent dan een verliezer.

Zo kostbaar…

Psalm 77:12-14: Ik zal de daden des HEREN gedenken, ja, ik wil gedenken uw wonderen van ouds, van al uw werken gewagen en uw daden overdenken. O God, in heiligheid is uw weg; wie is een God, groot als God?

Iedere strijder heeft zijn momenten dat het minder goed gaat, maar laat je nooit wijsmaken dat het allemaal toch geen zin heeft, want dat is een leugen van de satan. De vrouw met het blikje is ooit begonnen met die kleine centjes in haar blikje te stoppen en uiteindelijk kon ze die centjes gebruiken om er zichzelf (en wie weet ook een gezin) van te voeden. Zo mogen wij, ieder in onze eigen situatie, zegeningen en overwinningen sparen en er onszelf en ook anderen geestelijk mee voeden.

Denk nooit dat je waardeloos bent maar realiseer je dat je een grote rijkdom vertegenwoordigt en dat je zeer kostbaar bent in Gods ogen, vol van waarde!