Op Facebook kwam ik het volgende berichtje tegen dat gepost was door een moeder ergens uit Amerika:

“Eén keer per maand neemt mijn 6 jaar oude zoon me mee uit eten. Hij opent deuren voor me, schuift mijn stoel aan, vertelt me hoe zijn dag is geweest en vraagt me naar hoe de mijne was, betaalt de rekening met geld dat hij verdient heeft met klusjes en geeft zelfs een fooi. Door dit met hem samen te doen leer ik hem hoe je een vrouw behandelt en hoe je haar op een goede manier mee uit kunt nemen en hoe je kunt tonen dat je de vrouw die je liefhebt ook respecteert (en op dit moment ben ik dat, zijn mama :-).  We leggen onze telefoon en iPad weg en praten met elkaar over onze dag, dingen die we willen gaan doen, plannen die we hebben enz. Ik leer hem goede tafelmanieren en ook dat het niet netjes is om tijdens een afspraakje met je telefoon bezig te zijn, of dat afspraakje nou met je moeder is of met iemand anders. Hij leert ook de waarde van geld kennen en het geld te beheren, hij leert hoe hij kan uitrekenen of hij genoeg heeft als we onze bestelling plaatsen en of hij genoeg over heeft om een fooitje achter te laten. Ja, hij is nog erg jong maar ik geloof dat dit dingen zijn die hij nu al kan leren. Het is nooit te vroeg om je kind te leren anderen te respecteren en vrouwen in het bijzonder. Doordat ikzelf een gewelddadige relatie achter de rug heb, waarbij ik ben mishandeld en als oud vuil behandeld, is het voor mij bijzonder belangrijk dat ik mijn zoon leer hoe je respect toont. Te veel mannen hebben er tegenwoordig geen idee meer van hoe je een vrouw behandelt en ik vind het belangrijk dat mijn zoon daarin het goede voorbeeld krijgt”.

Zomaar een berichtje, ik las het en vond het eigenlijk wel mooi, vooral de foto die erbij was was zo lief. Een kleine jongen die vol aandacht het geld opzoekt om te betalen voor zijn mama. Geen chique restaurant maar gewoon een simpele eetgelegenheid maar het samenzijn en aandacht hebben voor elkaar is iets dat er nog maar zo weinig is. Inderdaad is er altijd de telefoon die overal mee naartoe gaat, we lijken niet meer zonder te kunnen. Mensen hebben het druk en geen tijd, kinderen hebben allerlei clubjes en hobby’s na schooltijd, alles moet gehaast waardoor ook in gezinnen de gezamenlijke maaltijden schaars worden. Ik vond het helemaal niet zo gek, dat jongetje had er duidelijk zelf ook plezier in.

Ik denk dat het heel belangrijk is om kinderen sowieso dingen te leren maar dat dat ook in geestelijk opzicht heel belangrijk is. Als wij onze (klein)kinderen leren om te bidden, om de Here God te gehoorzamen, om op hun taalgebruik te letten, respect voor God en voor de medemens te tonen, om te luisteren naar een ander, dan zijn dat hele waardevolle dingen die ze mee kunnen nemen in verdere leven. Het allerbelangrijkste echter is dat wij als volwassenen, het goede voorbeeld geven! Je kunt een kind niet leren om nette woorden te gebruiken als je dat zelf niet doet, je kunt ze niet leren de ander te respecteren als ze zelf negatief over anderen spreekt, je kunt ze niet de regels van God voorhouden als je er zelf maar al te vaak van afwijkt!

Nou gaat dit over kinderen en wellicht zijn er mensen die dit lezen die geen kinderen (meer) in huis hebben. Maar óók tegenover onze familie, buren, collega’s, winkelpersoneel, mensen die we tegenkomen waar dan ook is het zo belangrijk dat wij een waardig vertegenwoordiger van de Here God zijn, dat we te allen tijde en overal het goede voorbeeld geven… en dan de vraag die in mijn hart in ieder geval dan meteen naar boven komt: Doe ik dat?