Je kunt ze niet meer wegdenken tegenwoordig, de mobieltjes. In het begin vond ik het belachelijk dat er mensen door een winkel liepen met zo’n ding tegen hun oor en dan hoorde je: Ja, ik ben nu in de supermarkt… nee, niks bijzonders, zomaar even een paar dingetjes…. oh, dat is wel gezellig ja,… oké, dan kom ik er zo aan, zet de koffie maar vast klaar. Zoiets, een onnozel gesprekje wat nergens over gaat. En dan dacht ik, gebruik zo’n ding voor belangrijke dingen, maar ga er niet zomaar mee lopen te bellen in een winkel notabene. Vandaag de dag loopt iedereen met zo’n ding, óók ik, en als je niet uitkijkt wordt je te pas en te onpas gebeld, waar je ook gaat. Toen er nog geen mobiele telefoons waren, kon je alleen bereikt worden als je thuis was of op je werk, in ieder geval moest je bij een telefoontoestel in de buurt zijn. Je kon niet zomaar overal bellen of gebeld worden.

Voor mij werkte “het geloof” vroeger óók met dat principe. Het contact met de Here God, had je alleen op zondag, in de kerk of de samenkomst. Daar bad men samen en je hoorde verhalen en lessen uit de bijbel, best interessant, maar alleen voor de zondag. En echt persóónlijk contact met de Here had ik toen niet. Ik luisterde naar wat er over Hem gezegd werd, ik luisterde naar gebeden van andere mensen, want zélf hardop bidden?? No way!

Nu is dat anders, vroeg in de morgen neem ik mijn tijd om met Hem te praten, dan zitten we “bij elkaar” in mijn speciale hoekje en dan hebben we persoonlijk contact met elkaar. Dán begint de dag en moet ik aan de gang, maar wat zo mooi is, ik heb een “geestelijk mobieltje” ik ben áltijd en óveral te bereiken. Als de Here mij iets wil vertellen of laten zien, dan kan dat, ik ben in staat om Hem te horen, maar ook als ik Hém iets te melden heb of ik heb Zijn hulp nodig, dan kan ik Hem zonder moeite meteen bereiken. Mooi is dat. En het maakt echt niet uit hoor, of je in de auto zit, of je loopt door een winkel, of je bent bij iemand op visite, overal kan de Here met je spreken en je op dingen attent maken, en dat is alleen maar fijn.

Vroeger heb ik geleerd dat het “telefoonnummer” van de Here was: Psalm 50:15 : Roep Mij aan ten dage der benauwdheid, Ik zal u redden en gij zult Mij eren. Dat vind ik op zich wel een mooie tekst, en zéker een ware tekst, alleen vind ik het zo verdrietig dat het alleen maar weer gaat om óns voordeel hier. Zo van, als ik het moeilijk heb, dán zal ik maar eens tot de Here roepen.

Zomaar eens, zónder directe aanleiding, je liefde en je aanbidding neerleggen bij Hem, hóé blij zal Hij dáárvan worden? Laat er geen storing op de lijn komen maar houd hem te allen tijde open. En mócht je nu merken dat je bijv. een hele poos al geen “telefoontje” hebt gehad, dan zou ik zéker eens nagaan of er iets mis is. Oh ja, je gratis “beltegoed” raakt nooit op, dus dáár kan het niet aan liggen