Soms kun je je lelijk stoten en daardoor blauwe plekken oplopen. Zo’n blauwe plek is een zichtbaar teken van een pijnlijke ervaring, maar ook vanbinnen kunnen we blauwe plekken oplopen. Ik denk dat de meesten van ons, of naar alle waarschijnlijkheid zelfs een ieder van ons, op de één of andere manier ooit ergens in zijn/haar leven geestelijk blauwe plekken heeft opgelopen. In tegenstelling tot de lichamelijk blauwe plekken zijn deze blauwe plekken niet aan de buitenkant te zien maar vanbinnen worden ze des te pijnlijker gevoeld. Er is iets kapotgegaan in je en daar waar het lichaam snel herstelt, heeft de innerlijke mens daar veel meer moeite mee, daar kunnen soms jaren en jaren overheen gaan.

Paulus schrijft in zijn brief aan de Korinthiërs het volgende:  Dank aan God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die keer op keer barmhartig is, de God die in elke omstandigheid troost. Hij troost ons in alle moeilijkheden en hij stelt ons zo in staat anderen in al hun moeilijkheden te troosten met de troost die wij van hem ontvangen. II Kor.1:3-4.(groot nieuws vert.) Mooie woorden vind ik dit. Troosten wil zeggen: bemoedigen bij verdriet, of het verzachten van verdriet. De Here God is Degene die de diepten van ons hart doorgrondt, Hij kent ons, Hij weet wie we zijn, hoe we denken, wat we voelen en Hij weet precies waar de blauwe plekken in ons leven zich bevinden en hoe ze daar gekomen zijn. Als je nu deze tekst leest dan valt me op dat er aan de ene kant wordt gesproken over de troost en daarmee ook de heling die de Here God ons wil geven, maar aan de andere kant over de troost die wij weer door mogen geven aan anderen. Maar wie is “ons” en wie is de “ander”? Ik denk dat het gewoon een tweeledige werking is, wij zijn als mensen aan elkaar gegeven om elkaar te helpen, te bemoedigen en te vertroosten en de Here God overziet het grote geheel en komt ons te hulp op alle fronten waar nodig. Ik vind het zo mooi dat als wij ons hart op God richten, wij Zijn grootheid mogen zien en ervaren, (soms ook door anderen heen) in ons eigen leven maar ook (soms door ons heen) in dat van anderen.

Want God, Die gezegd heeft: “Laat er licht in de duisternis zijn”, heeft in de duisternis van onze harten geschenen en ons doen inzien dat Zijn heerlijke glans van Jezus Christus afstraalt. Maar deze kostbare schat hebben wij in kwetsbaar aardewerk, ons lichaam. Iedereen kan zien dat de buitengewone kracht in ons niet van onszelf maar van God is. Wij worden van alle kanten bestookt, maar zitten niet in het nauw; wij krijgen veel moeilijkheden te verduren, maar worden niet wanhopig; wij worden vervolgd, maar God laat ons niet in de steek; wij worden  neergeslagen, maar staan telkens weer op. 2 kor.4:6-9 (Het Boek).

Wat een mooie boodschap, een kostbare schat in kwetsbaar aardewerk, ons lichaam, onze menselijke natuur, ik moest er zo aan denken dat mensen die aardse schatten bezitten, en dat kan van alles zijn natuurlijk, sieraden, kunstwerken, schilderijen, noem maar op, die meestal bewaren in dikke kluizen, achter slot en grendel, daar waar niemand erbij kan komen. Hier wordt ook gesproken van een schat, maar dan eentje die in kwetsbaar aardewerk wordt bewaard, ons menszijn, in al zijn zwakheid. En misschien is dat nou júíst wel met een speciale bedoeling, want ik heb vroeger bij de bank gewerkt, en daar hadden we beneden ook een hele grote kluis waar een hele dikke deur voor zat van vele centimeters dik, en niemand kon zien wat er achter die dikke deur verscholen zat. Maar bij ons is het juist de bedoeling dat de mensen om ons heen wél zien wat er in ons binnenste aanwezig is. En als ik hier dan lees over “kwetsbaar aardewerk” dan denk ik dat het misschien weleens de bedoeling is, dat dat aardewerk kapot zal gaan, dat het zal bréken, zodat nóg meer de inhoud zichtbaar zal worden. Ons menselijk omhulsel dat het Goddelijke in zich draagt, het zwakke dat vanbinnen sterker is dan wát dan ook, want hier staat ook dat we veel te verduren hebben, maar dat we tóch sterker kunnen zijn dan alles wat er op ons afkomt.

Ik vind dit zo’n prachtige bemoediging, zelf kun je je soms “kapot” voelen, en daarmee misschien ook schuldig, nutteloos, noem het maar op, maar juist in die zwakte en door onze gebrokenheid heen is het Gods “Goud” dat zichtbaar wordt!