Een poosje terug was ik weggeweest en kwam zo tegen 22.00 uur thuis. Ik deed meteen even de gordijnen dicht maar toen ik in de keuken kwam en het rolgordijn naar beneden wilde doen voelde ik nog even aan de deur of hij wel goed dicht zat en tot mijn grote schrik zat hij helemaal niet op slot. Ik had ´ s middags lekker buiten gezeten en Ik denk dat ik, toen ik weg ging, zonder erg de deur wél dicht, maar niet op slot heb gedaan. En dát was dus schrikken. Haha, ik heb meteen een rondje door het huis gedaan om te kijken of er niemand binnen (geweest) was. Immers, inbraak is schering en inslag tegenwoordig en dat zit dan toch een beetje in je achterhoofd als je zoiets ziet. Alle deuren open, lichten aan, inspectie, maar gelukkig niets vreemds opgemerkt. Ik heb eerst de Here ervoor gedankt!

Ik ben helemaal geen held hoor, maar als je alleen woont moet je toch iets heldhaftiger zijn dan wanneer er een “stoere” man in je huis woont. (sorry Simon Schiet me ineens een verhaal van vroeger in mijn gedachten. Mijn moeder had een neef, een hééééle grote volwassen man, getrouwd met een nog ehhhh volwassener vrouw. Op een dag zag hij een muis in de woonkamer van zijn moeder waar zij op bezoek waren, en hij sprong op de tafel en zij sprong op de bank, beiden luid gillend vanwege dat piepkleine muisje. Toen ze later naar hun eigen huis moesten stuurde hij zijn vrouw vooruit om te kijken of de muis weg was en er geen ander onraad te bespeuren was. Als er ’s nachts enig gerucht was werd zij er ook op af gestuurd. Op een keer, toen ik een jaar of 10 was,waren wij, ons gezin, aan het kamperen toen zij bij ons op bezoek kwamen. Ze zouden ook blijven slapen en ’s avonds gingen ze welgemoed de tent in. Van slapen kwam niets, de hele nacht ging de rits zoef open, kwam het zaklampje naar buiten dat in de rondte scheen, werd weer naar binnen gehaald en zoef de rits weer dicht. Twee minuten later, hetzelfde ritueel. De hele nacht hoorden ze “geluid” en dan moest zij kijken of er onraad was. Hahaha, wát een held.

Onraad, er was bij mij gelukkig geen onraad te bespeuren en daar ben ik dankbaar voor. Toch kunnen er dagelijks dingen, gebeurtenissen, situaties in ons leven zijn die ervoor zorgen dat we bang worden. Bang voor wat er kán gebeuren, bang voor dingen die er helemaal niet zijn maar waarvan wij ons al helemaal, in onze gedachten, kunnen voorstellen hoe ze kunnen gaan zijn. Heel onrealistisch vaak, onnodig ook. Vroeger heb ik weleens zo’n uitspraak gehoord: “de mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest maar dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft”. Het is een uitspraak die ik nooit vergeten ben en waar ik van tijd tot tijd nog weleens aan denk.

Die neef van mijn moeder was overal bang voor, maar áls er echt iets te zien was, zoals die muis, dan sprong hij op de tafel en wist zich evengoed geen raad. Wat heeft het dan voor zin om voortdurend naar onraad te speuren? Helemaal niets toch? Voor ons geldt dat ook, wanneer we overal leeuwen en beren zien, overal obstakels en moeilijkheden, maakt het ons alleen maar moe en angstig en we kunnen er niets mee. Er is een lied dat wij vroeger wel zongen, het is geschreven door zuster Alt en het staat in Glorieklokken. Het is zo’n mooi lied en ik wil voor vandaag 1 coupletje ervan als een bemoediging meegeven.

 Geloof alleen.

Vrees niet, o mijn volk, want lk waak over U,
Mijn bloed kocht u vrij en bewaart u ook nu,
O, pleit op dat bloed, daarin schuilt uwe kracht,
Geloof en vertrouw ook in donkere nacht.

Geloven alleen, geloven alleen!
Alles is mogelijk, geloven alleen!
Geloven alleen, geloven alleen,
Alles is mogelijk, geloven alleen!