Vanmiddag was ik bij mijn broer en schoonzusje en hun gezin op verjaarsvisite en op een gegeven moment kwam mijn oudste dochter daar ook met haar man en de drie meiden. Toen ik ze zo heerlijk met de andere kinderen bezig zag dacht ik terug aan een voorval van een aantal jaren terug. Elise, de middelste van de drie meisjes, was destijds een jaar of 5 en aan het buiten spelen dacht mijn dochter. Toen ze de kinderen riep voor het eten was Elise onvindbaar. Mijn dochter ging de vriendinnetjes in de straat af om te kijken of ze ergens mee naar binnen was gegaan maar dat was niet het geval. De paniek schoot omhoog bij mijn dochter en vervolgens ging haar man met hun oudste dochter de buurt in om te zoeken en terwijl ze weg waren kreeg mijn dochter een ingeving om boven te kijken want wie weet was Elise, zonder dat ze het gemerkt hadden, naar boven gegaan. En jawel, de kleine dame lag heerlijk rustig op het grote bed van haar ouders te slapen, onbewust van alles wat zich afpeelde. Het was een grote opluchting voor mijn dochter en schoonzoon!!

Ik denk dat de vaders en moeders onder ons dit wel herkennen. We hebben allemaal weleens zo’n moment gehad dat we aan het zoeken en roepen waren naar onze kinderen en dan zó blij waren als we ze gevonden hadden.

Bij dit verhaal moest ik denken aan Matth.8:23-26 : De storm op het meer. En toen Hij in het schip ging, volgden zijn discipelen Hem. En zie, er kwam een grote onstuimigheid op de zee, zodat de golven over het schip sloegen; maar Hij sliep. En zij kwamen en maakten Hem wakker en zeiden: Here, help ons, wij vergaan! 26 En Hij zeide tot hen: Waarom zijt gij bevreesd, kleingelovigen? Toen stond Hij op en bestrafte de winden en de zee, en het werd volkomen stil.

De discipelen waren bang, de storm ging tekeer en de boot kon elk moment omslaan midden op dat onrustige water, dat is ook angstig. Toch had de Here Jezus er totaal geen last van, Hij sliep alsof er om Hem heen helemaal geen storm en gevaar was. En voor Hem wás dat ook zo, Hij werd niet warm of koud van die storm, Hij sprak een enkel woord en de storm ging onmiddellijk liggen. Maar dat was het verschil met de discipelen en de Here Jezus, de discipelen keken op de omstandiheden en de Here Jezus keek altijd naar Zijn Vader met wie Hij in voortdurend contact was. Hij wist dat Hij veilig was en deze discipelen, die toch al een behoorlijk tijdje met Hem meeliepen en al zoveel wonderen hadden gezien, hadden toch geen vertrouwen. Inplaats van gerust te zijn, omdat de Here Jezus bij hen in de boot was, waren ze bang.

Wij hebben, net als de Here Jezus, ook de mogelijkheid om in voortdurend contact met onze Hemelse Vader te zijn en daarbij hebben we een heel groot boek (de Bijbel) vól met de wonderen en de uitreddingen van de Here God. Maar toch worden wij bevreesd als wij op de omstandigheden zien en ook wij zijn soms geneigd om aan de Here te vragen of Hij soms slaapt? De storm gaat tekeer en we zijn bang om ten onder te gaan. Maar dan mogen we weten dat wij ons te ruste mogen begeven bij Vader God. In Zijn nabijheid is het goed, daar is het veilig en daar vindt het bange hart vrede. Zoals kleine Elise in alle rust in het bed van haar ouders lag te slapen, onbewust van de angstige gedachten die haar vader en moeder inmiddels al in hun hoofd hadden gehaald, zo mogen ook wij die rust vinden daar waar wij horen te zijn……gewoon thuis.

Psalm 4:9: In vrede kan ik mij te ruste begeven en aanstonds inslapen, want Gij alleen, o HERE, doet mij veilig wonen.