Wat ik zo mooi vind van dat verhaal van de Rode zee is, dat het volk daar stond, en in principe konden ze geen kant op,  vóór hen lag die zee, daar hield het land op dus dáár konden ze al helemaal niet heen dat was niet eens een optie, en dan tóch is dát nou juist de enige weg die God wilde dat ze zouden gaan. En wat absoluut ónmogelijk leek, maakte God mogelijk, Hij maakte een pad dwars door die zee.

God maakte niet alleen een pad door de zee, Hij maakte de mensen Zijn wil bekend. Hij wees de weg die zij te gaan hadden. Weet je, de fout die het volk maakte was, dat zij hun leider volgden en niet God! Mozes was degene die met God sprak, hij was ook degene die de boodschap van God doorgaf aan het volk, en het volk stelde hem aansprakelijk voor alles wat er gebeurde en bleef maar mopperen. En dan ineens dan zie je dat God rechtstreeks Zijn weg en Zijn wil aan het volk bekend maakt, op een manier waar niemand omheen kan, en dan verwacht je dat ze zien wie God is, maar nee dan tóch gaan ze weer verder met negatief te zijn.

God had hun een land beloofd, vloeiende van melk en honing, en ze zijn er nooit gekomen, pas de generatie die na hen kwam. Het was de bedoeling dat het hele volk, met Mozes voorop als leider, God zou volgen naar het beloofde land, maar wat er gebeurde is, dat Mozes God volgde… en de rest volgde Mozes. Zij gedroegen zich min of meer als kinderen, niet verantwoordelijk, en de schuld voor alles wat er mis ging legden ze bij Mozes, of ook bij God, zo verlangen ze op een bepaald moment zelfs terug naar de vleespotten van Egypte, want dáár was het beter dan op de reis die zij maakten.

Tegenwoordig zie je meer en meer dat er in kerken en gemeenten een leider wordt gevolgd, de mensen luisteren naar wat hen verteld wordt zonder dit zelf te onderzoeken, ze vinden het prima als de leider (voorganger, dominee, pastor) met God spreekt, maar zelf doen ze geen moeite meer en als er dan dingen verkeerd gaan dan heeft de leider het verkeerd gedaan, en God geeft wel beloften, maar Hij komt ze niet na, zo wordt dan gezegd.  Maar elk mens, al is hij door God zelf als leider uitgekozen en aangesteld, kán fouten maken, óók Mozes, óók hij  mocht uiteindelijk het beloofde land niet binnen gaan…. Laten we ophouden om ons als onverantwoordelijke “kinderen” te gedragen, de bijbel zegt dat de hele schepping wacht op het openbaar worden van de “zonen Gods” wie zijn dat dan? wat zijn dat voor mensen? In Romeinen 8:14 staat: Want allen die door de Geest Gods geleid worden, zijn zonen Gods.

Het is de bedoeling dat wij “samen” met de leidinggevende van onze kerk of gemeente, die weg bewandelen die God ons wijst en dat we nieuw land in bezit nemen, dat we visie hebben voor wat Hij ons wil geven, dat we de “druiventrossen” zien en niet de “reuzen”. En áls we obstakels tegen komen, we mét elkaar mogen uitzien naar wat God gaat doen, sámen op weg zijn, sámen dragen, sámen één zijn, sámen luisteren naar “wat de Geest tot de gemeente zegt”. Luisteren naar wat de Geest ons persóónlijk te zeggen heeft en zodoende opgroeien tot “zonen Gods”.