Gebroken liefde.
Het plaatje hiernaast kwam ik gisteren tegen op Facebook. Toen ik het las vond ik het wel een mooie uitspraak eigenlijk. We leven in een wereld waar zoveel waarde wordt gehecht aan uiterlijkheden. Mensen willen graag een ideaalplaatje op alle gebied. Op het gebied van carrière, op het gebied van geld verdienen, van relatie’s, van hoe je eruit wilt zien, van gezinssamenstelling enz.
Een ideaalplaatje, is dat een verkeerde wens? Is het een reële wens?
We zijn als mens geneigd om altijd op te kijken naar mensen die het veel beter hebben/doen dan wijzelf, mensen die er veel beter uitzien als wij, mensen die het voor de wind lijkt te gaan, ze dienen dikwijls als (jaloersmakend) voorbeeld. “Dat wil ik ook”, is dan een gedachte die veelal naar boven komt. Uiteindelijk is dat in veel gevallen niet mogelijk en dan komt er een ontevredenheid die zich in het denken van mensen naar binnen dringt. Maar is het dan zo vreemd dat we graag een ideaalplaatje willen? In principe niet hoor, want God zelf wilde óók een ideaalplaatje en Hij heeft een ideaalplaatje geschapen. Een prachtige tuin, een hof met bomen en vruchten, dieren, planten, vissen, en een prachtig mens waarvoor Hij dan óók nog een vrouw maakte. Het ideaalplaatje was compleet! Er mankeerde werkelijk helemaal niets aan, meer volmaakt dan dat zou je het nooit kunnen krijgen. God gebruikte zes dagen om alles te scheppen en bij alles wat Hij gemaakt had zei Hij: Het is goed! Maar toen kwam daar dat moment dat Adam en Eva besloten naar de slang, de satan te luisteren en regelrecht in te gaan tegen Gods regels, en daarmee was het ideaalplaatje voorgoed van de baan. Sindsdien is er nooit meer een ideaalplaatje geweest, sindsdien leven we in een gebroken wereld waar zoveel mis gaat.
Gebrokenheid, je ziet en hoort het overal. Gebroken gezinnen zijn er zoveel tegenwoordig en dat is heel verdrietig. Ikzelf ben na een huwelijk van 10 jaar in 1990 gescheiden omdat mijn man homoseksueel was en op die weg verder wilde. Ik vond dat vreselijk moeilijk, we hadden 4 kinderen en ook voor hen was het verschrikkelijk. Maar er was geen andere mogelijkheid dan een scheiding. Ik weet nog dat ik, toen de scheiding ter sprake kwam, een gedicht had gemaakt en het aan mijn ex-man heb gegeven in de hoop dat er misschien nog iets te redden viel, en dat kwam me net in gedachten. Ik schreef hem:
Gebroken liefde
Ik houd van jou, meer dan ooit woorden kunnen zeggen
mijn hele hart wil ik graag in jouw handen leggen,
ik heb je lief, gewoon om wie je bent
hoewel ik jou misschien nooit werk’lijk heb gekend.
‘k Heb geprobeerd om dingen te vergoeden
om wonden te helen die toch steeds bleven bloeden,
nu ben je weg, ik kan je niet meer raken
je niet meer met een kopje koffie wakker maken.
Ik zou je in mijn armen willen nemen
en troosten elk verdriet en elke pijn,
ik zou zo graag met jou en met de kinderen
weer een gelukkig, blij gezin willen zijn.
Tien jaar geleden bracht de Heer ons samen
en wij beloofden Hem en ook elkander trouw,
Hij gaf ons kinderen met zulke mooie namen
en als vader voor die kind’ren koos Hij jou.
Als ‘n klein hulpeloos wezentje
lagen ze eenmaal in jouw armen,
jouw liefde hadden ze nodig
om zich aan te kunnen warmen.
Wanneer ze nu naar hun papa vragen
is er niemand die een antwoord heeft,
want niemand kan ‘t gemis vergoeden
de speciale liefde die een papa geeft.
Mijn hart doet pijn om alles wat kapot is
een groot verdriet leeft er diep binnenin mij,
ik doe mijn best de kind’ren niets te laten merken
‘k lach door mijn tranen heen
maar ‘k ben niet werk’lijk blij.
Ik vlucht naar God toe, keer op keer
Die mij troost en mij met Zijn liefde vult,
Hij geeft mij kracht, Hij helpt en Hij begrijpt mij
en Hij heeft ook met mij oneindig veel geduld.
Telkens weer neemt Hij mij in Zijn armen
Hij zegt: Mijn kind, wees jij maar rustig, stil
Ik ken de diepste diepten van jouw hart wel,
Ik weet allang wat jij me zeggen wil.
Ik heb je lief, blijf jij maar met Mij wand’len
Ik ben dichtbij, al lijkt het soms ook nacht,
geef Mij je zorgen, lasten en problemen
ja, Ik ben hier en Ik houd over jou de wacht.
Er was nog een laatste stukje aan dit gedicht maar dat is specifiek aan mijn ex-man gericht en dat wil ik hier niet bij plaatsen, dat is te privé.
Het mocht niet baten, de scheiding werd een feit. Mijn ideaalplaatje was aan diggelen gevallen, want iedereen die gaat trouwen hoopt toch samen met de liefde van zijn/haar leven oud te worden. Toch kan ik nu, erop terugkijkend, alleen maar zeggen dat de Here God er in de afgelopen jaren altijd was. Hij was er om ons te troosten, Hij was er om mij te helpen in de opvoeding, Hij was er om voor ons te zorgen, Hij was er om ons met Zijn liefde te omringen en ik kan met dankbaarheid zeggen dat Hij ons nooit één seconde alleen heeft gelaten.
Heb ik nooit meer verlangd naar een ideaalplaatje op verschillend gebied? Ja zeker! Maar ik heb in de afgelopen jaren geleerd, en ervaren, dat mijn ideaalplaatje niet op menselijke verlangens gebaseerd moet zijn, want dát plaatje wordt nooit werkelijkheid. Voor een ideaalplaatje heb je een stukje “volmaaktheid” nodig. Zonder dat gaat het niet, maar er is niemand volmaakt…
Ik ben dankbaar voor al het goede dat ik uit Gods hand mag ontvangen en mijn wens is niet meer een ideaalplaatje, mijn wens is beschreven in Psalm 27:4: Ik vraag van de Heer maar één ding, ik heb maar één wens: in Zijn tempel te wonen, mijn leven lang, Zijn gastvrijheid te genieten, bij Hem thuis te zijn.
—————————
