Vroeger, toen wij pas tot geloof waren gekomen en in een hele kleine gemeente kwamen, was daar ook een familie die je zou kunnen omschrijven als een nogal zeer aparte familie, écht een “bijzondere” familie. In de omgeving stonden ze bekend als “de porken” (de varkens) en ze gedroegen zich wel altijd erg vreemd. Zo gingen ze bijv. in de zomer met een tent op het tegenover hun huis gelegen weiland staan en stuurden vakantiekaartjes. En ik herinner me nog dat mijn ouders boodschappen deden en mijn vader was in de auto blijven zitten en zag moeder en dochter uit de winkel komen die er ook qua kleding altijd nogal “apart” uitzagen, en in het voorbijlopen klopten ze op het raampje en stonden ze enthousiast gedag te roepen en trokken daardoor natuurlijk ook de aandacht van de voorbijgangers met hun schreeuwerige manier van kleden én praten.. Zo waren er zoveel vreemde dingen en deze mensen werden eigenlijk als uitschot behandeld door de mensen, behalve door onze voorganger en zijn vrouw. Als er samenkomst was dan hingen ze van twee kanten tegen de vrouw van de voorganger aan, vastgeklemd aan haar armen en deze vrouw en haar man hielden oprecht van deze mensen. En eerlijk gezegd kon ik dit toen niet begrijpen (ik was destijds 15 jaar), maar deze voorganger en zijn vrouw zagen deze mensen door de ogen van God.

Maar toen op een dag werd de moeder van dat gezin ziek en kwam in het ziekenhuis en de hele familie posteerde zich op haar kamer en weigerde die kamer te verlaten, en deze vrouw is later ook in het ziekenhuis overleden met de hele familie voortdurend in haar nabijheid. Maar weet je, het mooie was dat iedereen in dit ziekenhuis wist wie deze vrouw was iedereen wist óók dat ze van de Here Jezus hield, en op haar sterfbed heeft ze gezongen tot eer van God en ze heeft de harten van verpleegkundigen en artsen geraakt in haar simpele puurheid, ze was gewoon wie ze was en ze had zich nooit ergens voor geschaamd en nu dus ook niet voor het evangelie.

Het was de liefde van de voorganger en zijn vrouw die deze mensen tot God had gebracht, daar waar ze door iedereen veroordeeld en veracht werden, vonden ze Gods liefde in de harten van deze twee mensen en dat leidde uiteindelijk tot een groot getuigenis in dit ziekenhuis, dat is toch mooi hè? En toen moest ik eraan denken dat het in Mattheus 25 vanaf vers 31 gaat over het oordeel van de Zoon des mensen, en daar gaat het erover dat de Here Jezus al die dingen opsomt, “Ik had honger en je hebt Me te eten gegeven, en Ik was naakt en je hebt Me gekleed en Ik was ziek en je hebt Mij bezocht enz..” en dan zeggen de mensen, wanneer hebben wij dat dan gedaan? En het antwoord dat de Here Jezus dan geeft is in vers 40: Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze Mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het Mij gedaan. Voor mij is dit iets wat ik nooit ben vergeten en wat een les voor mij is geweest.

Ach had ik toch geweten Heer
dat U zo ziek daar lag,
dat U zo’n honger had en dorst,
hoe komt ’t dat ‘k U niet zag?
Ik zag de mensen in de goot
en ik vond ze vies en raar,
maar nu zie ik hoe ’t werkelijk was
want Here… U lag daar.