Een naam die deze dag meekrijgt. Een feestdag met een randje. Vanmiddag gaat mijn neefje dus trouwen en we zijn druk met de voorbereidingen. Mijn dochter Stefanie en zoon Immanuel maken de bruidstaart, mijn oudste dochter Gabriëlle het bruidsboeket en mijn jongste dochter Joyce gaat de fotoreportage doen. Ik hoop morgen wat foto’s te kunnen plaatsen van de kunstwerkjes. Het huis is vol hier en loopt over van bedrijvigheid en vooral de taart, van 4 lagen, is een hele klus. Straks moet hij nog afgewerkt worden, gedecoreerd en op de speciale standaard vastgemaakt. En dan vanmiddag naar het feest.

Mijn 5 kleinkinderen mogen met elkaar de ringen naar voren brengen en dat vinden ze natuurlijk best spannend. Iedereen vindt het leuk om elkaar weer eens te zien want al wonen er veel van ons hier in de buurt, er zijn er toch ook vanuit Limburg, Drenthe, en andere provincies en dan natuurlijk uit Brazilié en Duitsland. We spreken elkaar allemaal wel van tijd tot tijd maar om dan weer eens echt allemaal bij elkaar te zijn is toch wel bijzonder.

Iedereen kijkt al een poos uit naar dit feest, iedereen behalve één….mijn dochter Stefanie. Hoewel ze druk bezig is met de bruidstaart en ze heel veel van haar neef houdt vindt ze dit heel moeilijk en heeft ze besloten dat ze wel haar kinderen meegeeft naar de kerk, maar zelf pas na de dienst komt. “Ik kan het niet aan mam om te luisteren hoe er gesproken wordt over trouw tot de dood je scheidt, ik kan het niet aan om die hele ceremonie mee te maken, dan krijg ik weer een terugslag en kan niet slapen en niet functioneren”. Zelf heeft ze nog maar zo kort geleden haar man, vijf en een half jaar na het ja-woord, moeten begraven. Hij werd begraven vanuit dezelfde kerk als waarin ze getrouwd zijn. Hij droeg zijn trouwpak en het rouwboeket was een kopie van het trouwboeket…”Ik kan het niet aan mam”. Ik begrijp het zó goed. Het is zo confronterend. Haar oudste zus zal zich over alle vijf de kindertjes ontfermen, de drie van haarzelf en de twee van Stefanie, en zelf zal Stefanie dan later nakomen. Mijn hart is verdrietig om deze dappere dochter die het zo moeilijk heeft. Wat kan ik doen? Hoe kan ik helpen? Elke keer weer ben ik er geweest als ze me nodig had, alles zou ik voor haar willen doen, maar hier kan ik niet helpen.

Trouwe Vader God, met een machteloos gevoel kom ik vandaag bij U. Mijn hart huilt om mijn meisje, U ziet de pijn van haar hart, U kent het verdriet, de leegte, de eenzaamheid, de radeloosheid en de wanhoop die in haar hart leven. U was erbij toen haar liefste zijn hand in de Uwe legde en zijn hemelse huis mocht binnengaan. Voor hem was het de vervulling van een hartenwens, maar zij voelt zich beroofd. Er is niemand die haar beter begrijpt dan U Vader, en er is ook niemand die haar kan helpen dan U alleen. Ik bid U Vader, wilt U komen om haar te vertroosten, wilt U bij haar zijn als ze alle anderen in de kerk weet en ze tóch in gedachten daarbij zal zijn. Wilt U haar in Uw liefdevolle Vaderarmen nemen en haar intens verdrietige hart aanraken; Ik weet dat U een God van trouw bent en U houdt van haar zoals geen mens van haar kan houden. Dank U wel dat ik haar in Uw handen mag leggen en mag weten dat ze daar op de beste plaats is waar ze maar kan zijn.

Het is vandaag feest…feest met een randje, maar ik dank God dat Hij er is, dat Hij te vertrouwen is en dat Hij van tegenslagen “zegenslagen ” maakt. Dat is wat ik in mijn leven al zó dikwijls mocht ervaren en die ervaring wens ik ook mijn meisje toe. God heeft de omstandigheden niet zo gewild maar hij kan en zal ze wél gebruiken om er iets goeds van te maken.

Wij weten nu, dat [God] alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn. Rom.8:28. Ik weet dat dit waar is, ik heb het menig keer ondervonden en dit bedenkende is er toch een glimlach, dwars door mijn tranen heen….