Afgelopen zondag werd er voor aanvang van de bidstond Psalm 42 voorgelezen. Naar aanleiding daarvan gingen mijn gedachten zo die dag wat verder hierover en kwam er ook een lied uit Opwekking in mijn hoofd wat er verder de hele dag in gebleven is. Hahaha, je kent het wel, zo’n lied dat er niet meer uit wil. Een lied ook met een prachtige inhoud.

Refrein:
Zoals een hinde smacht
naar stromend water,
zo smacht mijn ziel naar U, o God.
Zoals een hinde smacht
naar stromend water,
zo smacht mijn ziel naar U.

Ben je bedroefd, mijn ziel,
en onrustig in mij;
vestig je hoop op God.
Eens zal ik Hem weer loven,
Mijn God die mij ziet
en mij redt.

Bridge:
Overdag bewijst Hij mij Zijn liefde,
in de nacht, dan klinkt er een lied in mij op.
Overdag bewijst Hij mij Zijn liefde,
in de nacht, dan klinkt er een lied in mij op,
een gebed tot de God van mijn leven.

Dit lied spreekt over de liefde en de trouw van God en toen ik het in mijn gedachten voorbij liet gaan bleef de eerste regel haken. “Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U o God”…

We leven in een tijd waar heel veel mensen snakken naar bezit, rijkdom, materiële dingen, en hoe meer men vergaart hoe groter het verlangen naar nóg meer. Maar weet je, een mens kan álles hebben wat zijn/haar hartje begeert en toch tegelijkertijd helemaal niets bezitten! Het is het hart dat snakt naar al die dingen maar het is de ziel die snakt naar vervulling. Heel lang is het begrip “ziel” een vaag begrip voor mij geweest. Wat is nou eigenlijk de ziel? Nou ik zou het als volgt willen omschrijven: de ziel is de ruimte waar God met Zijn Heiligheid in was toen Hij ons weefde in de moederschoot. Zijn plekje, het centrum van waaruit Hij werkte. Op de dag dat wij geboren werden moest Hij dat plekje verlaten en ons over dragen in de handen van onze ouders. Die woning stond leeg, wachtend op de dag dat wijzelf Hem opnieuw zouden uitnodigen Zijn plekje weer in te nemen. Je zou kunnen zeggen dat de ziel het huis van God is binnenin ons. En zolang mensen die keuze niet maken, blijft die leegte bestaan en is er niets waarmee ze die kunnen vullen, ook al proberen mensen dat wel.

Als ik dan aan dit lied denk, dat gebaseerd is op die Psalm 42, en er staat dat onze ziel “smacht” naar God, dan weet ik dat dat waar is en dan realiseer ik me dat mijn ziel, elke dag opnieuw, door God gevuld wordt en ik denk dat dat bij velen van mijn lezers zo is.

Toch gaat ons pad vaak niet over rozen en soms heb je het gevoel dat het eerder over doornen gaat dan over rozen. Maar ineens zag ik daar dat patroon, een patroon van rozen waarvan de doornen afgehaald waren, die doornen heeft de Here Jezus voor mij op Zijn hoofd gedragen, men heeft Hem ermee gekroond! De rozen bleven over voor mij… en dan blik ik terug en zie al die moeilijke momenten en dan wéét ik dat Gods trouw en Zijn liefde groot was over mijn leven, óók in de donkerste nacht was Hij er, en dan kan ik met heel mijn hart meezingen, ja mee juichen:

Overdag bewijst Hij mij Zijn liefde,
in de nacht, dan klinkt er een lied in mij op.
Overdag bewijst Hij mij Zijn liefde,
in de nacht, dan klinkt er een lied in mij op,
een gebed tot de God van mijn leven.