Gisteravond sprak ik met een lieve vriend over dit onderwerp, eenzaamheid. Eenzaamheid is een heel naar gevoel. Soms bén je niet eens eenzaam maar vóél je je eenzaam. Je kunt te midden van een hele zaal vol mensen zijn en je toch eenzaam voelen, je kunt je te midden van je geliefden op een feestje eenzaam voelen, je kunt je binnen een huwelijk eenzaam voelen, en zo zijn er nog veel meer momenten of gelegenheden te noemen waar je je eenzaam kunt voelen. Eenzaamheid is iets waar we niet graag mee te koop lopen. Veelal is het een verborgen pijn die zich in ons binnenste een weg naar vernietiging vreet. Kijk eens naar al die “bekende” mensen, ze hebben alles wat hun hartje begeert, kunnen zich alles veroorloven wat ze maar willen, alles doen wat in hen opkomt, ze hebben hele rissen “vrienden”, maar het maakt ze niet gelukkig. Hoeveel zijn er verslaafd aan allerlei zaken en hoevelen hebben er al zelfmoord gepleegd? Dit komt voort uit eenzaamheid, ondanks hun vele geld en succes voelen zij zich eenzaam, op een eenzame plaats.

Er is een verschil tussen “alleen” zijn en “eenzaam” zijn. Alleen zijn is een omstandigheid waarin je je kunt bevinden. Er is niemand om je heen en je bent dus alleen. Eenzaamheid is geen omstandigheid maar een gevoel. Een gevoel van verlatenheid dat je juist temidden van anderen het sterkst voelt. Dat gevoel is iets dat je op sommige momenten “overvalt”, daar kun je niets aan doen, het is er zomaar. Je kunt er niets áán doen maar wel iets méé doen. Tegelijk met die eenzaamheid is er ook een stukje zelfmedelijden dat meekomt. Deze twee gevoelens versterken elkaar en dat is ook wel logisch. Het zelfmedelijden zegt (bij wijze van illustratie): er is niemand die naar me luistert, de eenzaamheid voelt zich bevestigd en nestelt zich wat dieper in ons hart. Het zelfmedelijden zegt: als je er niet was zou niemand je missen en de eenzaamheid doet je innerlijk ineen krimpen. Het zelfmedelijden zegt: die ander heeft veel meer dan jij, jij hebt ook nooit iets leuks, de eenzaamheid huilt bittere tranen in je binnenste. Men zegt weleens: je verdrinkt in zelfmedelijden. Dat is helemaal niet zo’n gekke uitspraak want het is precies wat er gebeurt. Je gaat er steeds dieper in net zolang tot je kopje onder gaat en dan “letterlijk”. Dat kopje van ons, onze gedachten, zijn het die ons uit die poel van zelfmedelijden kunnen en moeten halen. Ons denken is een machtig wapen in de strijd die er in ons en om ons heen woedt, ons denken moet “vernieuwd” worden zoals het ook staat in de Romeinen brief. Het is een keuze die we kunnen maken hierin, gaan we mee de diepte in of willen we onze blik en onze gedachten richten op de Here God?

Iets wat dat gevoel van eenzaamheid weg kan halen is “bondgenootschap”. Iemand die naast jou wil staan, die naar je wil luisteren en waarvan je voelt dat je begrepen wordt. Zo iemand is er, de Here Jezus, Hij kent de eenzaamheid en de verlatenheid als geen ander en Hij wil naast ons staan en ons hierin tot voorbeeld dienen, ons hierin helpen.

Mijn broer heeft weleens een lied geschreven over eenzaamheid, ik heb dit lied al een keer eerder gedeeld maar wil het vanmorgen nog een keertje doen omdat het zo toepasselijk is.

eenzaamheid

Ik wil ieder hier vanmorgen die zich ook (weleens) eenzaam voelt, aanmoedigen om met je verdriet en eenzaamheid naar de Here God te gaan. Hij kan met ons meevoelen. Hoe eenzaam zal het voor Hem geweest zijn toen Zijn Zoon het Vaderhuis verliet om naar de aarde te komen en hóé verschrikkelijk was het toen Hij Hem aan het kruis voor een korte periode los moest laten? Deze Vader God wil met Zijn liefde ons hart, onze gedachten, ja ons hele leven vullen. Hij wil dicht bij ons zijn, Hij is absoluut trouw, Hij is er áltijd, iedere dag en elk moment, ook nu!

Psalm 36:6 is de tekst die bovenaan mijn site staat, een waarheid die ik elke dag van mijn leven mag zien en ervaren!