Wanneer je geen werkelijke interesse in iemand hebt dan weet je niets te vragen en niets te zeggen, behalve natuurlijk dingen die jouzelf aangaan. Je gedachten over die ander blijven aan de oppervlakte en je hebt geen behoefte om meer te weten te komen of je te verdiepen in de gevoelens of verlangens van de ander, waarom zou je moeite doen om achter de schermen te kijken als je sowieso niet geïnteresseerd bent? Op die manier kunnen wij soms met anderen omgaan of kunnen anderen met óns omgaan.

Zomaar een gedachte die bij me opkwam, zomaar een registratie van een gevoel dat bij vele mensen een stukje herkenning zal geven, herkenning in de vraag die je jezelf soms stelt: Wie is er nou eigenlijk daadwérkelijk geïnteresseerd in mij? Soms vraagt men me iets maar luistert niet eens naar mijn antwoord, of men laat me wél antwoorden maar neemt niet meer de moeite om er ook écht, vanuit het hart, op te reageren. Tja, je zou er schamper om willen lachen, als het niet zo pijnlijk was.

Dát is eenzaamheid ten diepste…. eenzaamheid is niet het alleen zijn, eenzaamheid is iets dat je veel eerder ervaart in een samenzijn met andere mensen dan in het alleen zijn op zich. Eenzaamheid is: Er wel zijn, maar niet gezien of gehoord worden. Ken je dat gevoel?

Maar Here God, wát een rijkdom dat U wél geïnteresseerd bent, dat U wél wilt weten wat ons beweegt en wat er in ons omgaat. U gaat verder dan de oppervlakte, U dringt door tot in het diepste van ons wezen, U weet wat we denken en wat we voelen, U weet waar we mee bezig zijn en waar ons verlangen naar uitgaat, U weet álles! U bent geïnteresseerd in hoe het met ons gaat. U neemt alle tijd om naar ons te luisteren, en U reageert daarop vanuit Uw warm en liefdevol hart. Geweldig dat U zó trouw en zó goed bent jegens ons, U heeft altijd wel iets te zeggen of te vragen. U ziet wél achter de schermen, U neemt alle moeite en alle tijd om ons ten diepste te kennen. U blijft niet slechts aan de oppervlakte maar U gaat verder dan dat, U wilt overal bij betrokken zijn en dat komt omdat U zóveel van ons houdt. In Uw tegenwoordigheid kúnnen wij niet eenzaam zijn. Wat een genade, wat een zegen om Uw kind te mogen zijn.

Gelukkig maar dat wij, van onze kant, óók zoveel van U houden en óók zoveel moeite voor U doen… eh… toch…mensen…??

Misschien brengt de volgende vraag óók een stukje herkenning, nl deze: Oh God, waar bént U nou…? En dan zou ik het tóch nog een keertje willen herhalen: Eenzaamheid ten diepste is: Er wel zijn, maar niet gezien of gehoord worden… (nadenkertje wellicht?)