Misschien ken je het ook wel, het gevoel dat je naar iets zó hevig verlangt dat je het het liefst van God zou willen afdwingen. Je zou wel ijzer met handen willen breken om toch maar dit enorm grote hartsverlangen in vervulling te mogen zien gaan. Ons hart kun je op zo’n moment vergelijken met een kast, een kast die bedoeld is om alles wat de Here God te bieden heeft in op te bergen. Maar in die kast staat een hele grote doos met daarop geschreven “ons verlangen”. De doos is leeg, doch hij neemt wel alle ruimte in in die kast, ruimte die voor de Here God bedoeld was, maar die niet door Hem gevuld kan worden omdat die doos daar staat. Zelf ben je niet in staat om die doos te vullen, en het heeft dus ook totaal geen nut die doos daar te laten staan. Met andere woorden, dit grote verlangen, dat zo’n grote plaats inneemt in ons leven, zou heel bewust afgegeven moeten worden. De doos zou uit de kast weggehaald moeten worden. Met je verstand weet je wel dat dat de beste keuze zou zijn, maar je gevoel roept nog: niet doen, niet doen, bang om nooit te krijgen wat je zo wanhopig graag wilt hebben, moeilijk hè? Ik denk dat we allemaal op een bepaald terrein dit wel een beetje kunnen herkennen…?

Fil.4:6-7: Weest in geen ding bezorgd, maar laten bij alles uw wensen door gebed en smeking met dankzegging bekend worden bij God. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus.

Ik vind dat zo’n mooie tekst, we mogen best bij God bidden en smeken, maar dan daar achteraan staat dat we Hem tegelijk ook behoren te danken, en ik denk dat daar een geheim ligt. Als je dan verder leest namelijk dan staat er dat de vrede van God onze harten en gedachten zal behoeden. Wanneer we onze wensen aan de Here God voorleggen en soms daarbij de Here smeken, dan geeft ons dat een stukje lucht, we kunnen ons even uitspreken. Wanneer we dan echter meteen daarbij God gaan danken, bijv. voor het feit dat Hij altijd alles het beste weet, of voor het feit dat Hij ons nooit beschaamd laat uitkomen, of voor het feit dat, ook al krijgen we niet precies alles wat we zelf zo graag willen, we tóch weten dat de Here het beste met ons voor heeft, dan laat je op zo’n moment je eigen verlangen los en kunt het aan de Here overgeven, waarmee we Hem dan vrij spel geven en “de doos” inleveren met daarbij de vraag ons hart te vullen met al het goede dat Hij ons wil geven. Het resultaat daarvan is dan die enorme vrede waarvan ons hart vol mag worden.

Ik heb in mijn eigen leven ervaren dat wanneer ik de dingen aan de Here overliet, ik áltijd datgene mocht ontvangen wat voor mij het beste was. Dat was niet altijd precies hetgeen ik zelf had bedacht, maar achteraf bleek het wél veel beter te zijn. En weet je wat dan zo mooi is? dan is daar zó’n grote dankbaarheid die een enorme blijdschap teweeg brengt. Het is eigenlijk zo dat deze houding een positieve spiraal in werking zet, terwijl je door het andere, het blijven vragen en zeuren bij God, in een negatieve spiraal terechtkomt. Misschien wel iets om eens bewust bij stil te staan?