Oma, je moet tegen iedereen die in deze auto komt vertellen dat dit een hele speciale stoel is… Met een ernstig snoetje kijkt Boaz me aan vanaf de bijrijders stoel in mijn “nieuwe auto”.

Mijn vorige auto begon allerlei mankementen te vertonen en er zouden behoorlijk wat kosten aan zijn om die te verhelpen. Maar tot mijn grote verrassing kwamen mijn dochter en schoonzoon vorige week en vroegen me mee naar buiten te gaan want ze hadden een cadeau voor me. Ik ging mee en daar stond de wagen van mijn dochter, helemaal nagekeken, net APK gekeurd, helemaal glimmend gepoetst en tiptop in orde gemaakt. “Voor jou mam” wow, wat een geschenk, hoe lief en wat een zegening!! Ik was sprakeloos en wist niet wat ik zag en wilde het eerst niet aannemen maar het werd me met zoveel liefde gegund. Wat ben ik dankbaar voor mijn lieve kinderen en voor de liefde van de Here God die altijd weer voorziet!

Mijn dochter en schoonzoon waren een nachtje blijven slapen met de kinderen en toen ze de andere dag naar huis zouden gaan keken de kinderen me smekend aan, ze wilden zo graag blijven logeren. Natuurlijk was dat goed en zo bleven de kinderen dus nog een paar daagjes bij  mij. En toen ik dan voor de eerste keer met de kinderen in de auto stapte zei Boaz dus dat die bijrijders stoel zo speciaal was. Ik vroeg hem waarom waarop Noa vanaf de achterbank zei “omdat papa daar altijd zat oma”. Ja, oma wist het, papa was ziek en mama reed hem overal heen, naar al zijn ziekenhuis- en dokters afspraken, naar al zijn behandelingen, als ze op visite gingen, als ze boodschappen deden, overal want papa mocht zelf niet meer rijden en kon dat ook niet omdat hij een hersentumor had waaraan hij ook overleden is. Deze kleine kinderen, nu 7 en 8, waren pas 3 en 4 toen hij overleed maar ze weten alles nog. En wat er dan toch in die hoofdjes omgaat, zo trouwhartig keek Boaz me aan en ik was er zo door ontroerd. En hoewel ze inmiddels een “bonuspapa” zoals ze het noemen, hebben waarmee ze heel erg gelukkig zijn, is daar toch dat bijzondere plaatsje in hun hart en gedachten voor hun papa en dat is ook goed, dat is mooi!

Eén van de dingen die dan altijd ook ter sprake komt is dat hun papa zoveel van de Here God hield, dat is iets wat ze trots vertellen en waar ze ook zelf vol van zijn.  Weet je, in de dagen dat de kinderen bij me waren heeft Boaz meerdere keren gevraagd of we nog even over God konden praten, hij en zijn zusje hadden allerlei vragen, dingen die ze wilden weten en het is zo mooi om daar met ze over te praten. Ook wilden ze dat ik Bijbelverhalen voorlas en ook dat heb ik natuurlijk gedaan.

Ik vind het zoiets kostbaars en puurs en het zorgde ervoor dat ik bij mijzelf te rade ging. Hoe zit het met mijn “Papa”? Heeft Hij ook een speciale plaats? Een stoel, een troon in mijn hart in mijn leven? Is het zo dat ik aan iedereen vertel dát Hij zo’n speciale plaats in mijn leven heeft? Is mijn hart er vol van en kan iedereen het aan mij zien en aan mij horen? Is het te merken in wat ik doe en wat ik zeg? Ik hoop het van harte!