6.

Daniël en zijn vrienden hadden hoge functies gekregen in het rijk Babylonië. Op een dag vond de koning het nodig om een gouden beeld te laten maken, en hij vaardigde een bevel uit dat zodra de muziek begon te spelen, iedereen, van welke taal of natie ook, zich op de knieën moest laten vallen en buigen voor dit beeld. Zouden zij dat niet doen, dan zouden ze onmiddellijk in een vurige oven geworpen worden. Dus boog iedereen zich voor het gouden beeld zodra de muziek begon te spelen. De drie vrienden, Sadrach, Mesach en Abednego, deden dat echter niet, en dan zijn er een paar verklikkers die dit de koning berichten. De koning wordt woedend en roept deze mannen tot zich en beveelt ze nogmaals om bij aanvang van de muziek voor het gouden beeld neer te knielen, en dreigt ze bij weigering in de vurige oven te werpen.  Daarbij zegt hij: En welke god zal jullie dan uit mijn handen kunnen redden? Dan.3:15b. Het antwoord van deze mannen vind ik zo mooi vers 16-18 : Sadrach, Mesach en Abednego zeiden hierop tegen de koning: “Wij vinden het niet nodig, Nebukadnessar, uw vraag te beantwoorden, want als de God die wij vereren ons uit een bandende oven en uit uw handen kan redden, zal Hij ons redden. Maar ook al redt Hij ons niet, majesteit, weet dan dat wij uw goden niet zullen vereren, noch zullen buigen voor het gouden beeld dat u hebt opgericht.

Prachtig, de standvastigheid en het vaste geloof dat deze mannen hadden. Ik denk dan maar aan mezelf, ik weet dat bij God géén ding onmogelijk is, maar daarbij is dan ook vaak een twijfel óf God wel zal doen wat ik Hem bid. Hij kán het wel maar wil Hij het ook? En dat maakt dat ik best weleens heen en weer geslingerd wordt. Deze mannen maakte het niks uit, ze waren vastbesloten om geen millimeter te wijken, en absoluut trouw aan God te blijven, hún God, de Almachtige. En of ze nu wel of niet gered zouden worden uit het vuur, dát maakte niets uit. Ze stonden daar als een vertegenwoordiging van de grootheid van hun God, en deze grootheid ging ieder gouden beeld en elke dreiging van de koning te boven. Het vervolg van dit verhaal kennen we denk ik allemaal wel, ze wórden in die oven gegooid, een oven die zó heet gestookt is, dat degenen die hen erin moesten gooien, onmiddellijk zelf verbrandden. De drie vrienden echter gebeurde niets, ze wandelden door de oven en op een gegeven moment kon de koning zijn ogen niet geloven, want inplaats van drie mannen, zag hij vier mannen rondlopen in de oven. Als hij de vrienden dan snel uit de oven laat halen, is er te zien dat het vuur totaal geen vat op hen gekregen had. Er was geen haar van hun hoofd verschroeid, ook hun kleding was nog heel en hing niet eens een brandlucht om hen heen. Dan zegt Nebukadnessar:  Geprezen zij de God van Sadrach, Mesach en Abednego, die Zijn engel heeft gezonden en zijn dienaren gered. Zij hebben zich op Hem verlaten, zij hebben het bevel van de koning genegeerd, omdat zij voor geen andere dan hun eigen God willen neerknielen of  buigen. Dan.3:28. Opnieuw erkent deze koning dat God de allergrootste is.

Dit zijn zulke prachtige verhalen, maar het zijn niet zómaar verhalen, dit zijn dingen die de Here God óók vandaag nog doet. Als je bijv. kijkt naar landen waar de mensen niet vrij zijn om God te dienen, daar gebeuren óók dit soort wonderen. Maar ook op allerlei ander gebied kunnen wij, in het “vrije westen” soms door omstandigheden gedwongen worden om keuzes te maken. Als werknemer t.o.v. je werkgever bijv. een klein oneerlijkheidje, misschien een paar uurtjes extra zwartwerken. Of, wat er ook gebeurt, dat er projecten worden gebouwd, waarbij voor een gedeelte ondeugdelijk materiaal gebruikt wordt, waar pas later de gevolgen zichtbaar van worden, en er zijn mensen die eraan meewerken en hun mond dichthouden. En enerzijds ben je bang voor de gevolgen als je nee durft te zeggen tegen zo’n baas die dingen van je verlangt waar jij je, als kind van God niet mee kunt verenigen, en anderzijds kún je er niet aan mee doen. Dit is maar één voorbeeldje van vele, maar hóé benauwd kun je het dan krijgen. In Spreuken staat een mooi vers dat eigenlijk heel erg toepasselijk is op die drie jongemannen in die oven: Spr.29:25 Vrees voor mensen spant een strik, maar wie op de Here vertrouwt is onaantastbaar. Oók voor ons is dit een vertroosting en een bemoediging, we zien in dit verhaal dat het écht zo werkt, en God is sindsdien niet veranderd, Hij zal ook ons beschermen en bewaren, maar dit is wel een tijd waarin we niet meer onzijdig kunnen blijven, er worden duidelijke keuzes van ons gevraagd, “wie niet voor Mij is die is tegen Mij” woorden van de Here Jezus. Waar zijn we bang voor, voor mensen? Durven we te gaan staan en een regelrecht standpunt in te nemen, durven we keuzes te maken en daaraan vast te houden? Kiezen we voor de weg van God? Deze vrienden kregen uiteindelijk een nog hogere positie in de provincie Babel, en bovendien mocht niemand meer een kwaad woord over hun God zeggen. Respect, dát was wat zij door hun houding hadden gewonnen, respect voor henzelf, maar bovenal ook respect voor God.

Weet je, als de Here God nu voor nij zou staan en me zou vragen: “Kies je voor Mij?” dan zou ik zonder aarzelen ja zeggen. Ook als ik dit zo opschrijf en lees is mijn eerste gedachte dat ik zeer zeker voor God kies… maar als ik nou eens heel secuur naar mijn handelen en wandelen door de dagen en weken kijk, als ik mijn leven nou eens onder de loep neem, is de uitkomst van die vraag dan dezelfde? Is de conclusie die ik na dat onderzoek trek dat ik écht 100% de kant van God heb gekozen? Ik wil graag mijn tijd nemen om naar mezelf te kijken, en jij?

Zij wensten niet te knielen
voor dat beeld van zuiver goud,
en die superhete oven?
die liet de vrienden “koud”
Hún hart was enkel brandend
voor hun Koning, Koning God,
en wát Hij ook beslissen zou
Hém gaven zij, hun lot.

Morgen verder.