Ik las gisteravond een artikel in de krant over een vrouw in Rotterdam die al 10 jaar dood in haar huis lag. Volgens werkmannen die aan de gasleidingen in de straat werkten lag ze vredig op een matrasje…hoe erg is dit, hoe eenzaam. De buurvrouw ernaast vindt het een naar idee dat er tussen de slaapkamer van haar kinderen en het huis waar de dode vrouw lag slechts een muur van 2 steentjes zit, de onderbuurman vindt het een luguber idee dat er een lijk boven zijn hoofd lag, maar ik lees nergens of er ook mededogen met deze vrouw is. En hoe verschrikkelijk eenzaam moet ze geweest zijn als er in al die tien jaar niemand is geweest die haar gemist heeft…? Zij was een eenling en ik ook, zegt de benedenbuurman, waarschijnlijk bedoeld als verklaring waarom het hem zelfs niet eens opgevallen was dat hij de vrouw nooit meer zag. Dit zijn berichtjes waar ik om kan huilen.

Wat hebben wij als Gods kinderen een enorme verantwoording in hoe wij omgaan met de mensen om ons heen. Hoeveel ontferming, belangstelling, liefde en aandacht hebben wij voor hen?

Vroeger, toen wij pas tot geloof waren gekomen en in een hele kleine gemeente kwamen, was daar ook een familie die nogal zeer apart was, echt een ”bijzondere” familie. In de omgeving stonden ze bekend als “de porken” (de varkens) en ze gedroegen zich wel altijd erg vreemd. Zo gingen ze bijv. in de zomer met een tent op het tegenover hun huis gelegen weiland staan en stuurden vakantiekaartjes. Ook qua kleding en kapsel zagen zij er nogal apart uit. Er waren zoveel vreemde dingen en deze mensen werden eigenlijk als uitschot behandeld door iedereen in de omgeving behalve door onze voorganger en zijn vrouw. Als er samenkomst was dan hingen ze van twee kanten tegen de vrouw van de voorganger aan, vastgeklemd aan haar armen en deze voorganger en zijn vrouw hielden oprecht van deze mensen. Eerlijk gezegd kon ik dit toen niet begrijpen (ik was destijds 15 jaar). Maar toen op een dag werd de moeder van dat gezin ziek en kwam in het ziekenhuis terecht en de hele familie posteerde zich op haar kamer en weigerde die kamer te verlaten, dag en nacht verbleven ze daar. Deze vrouw is in het ziekenhuis overleden, maar in dit ziekenhuis wist iedereen wie deze vrouw was en wist ook iedereen dat ze van de Here Jezus hield. Op haar sterfbed heeft ze gezongen tot eer van God en ze heeft de harten van verpleegkundigen en artsen geraakt, in haar simpele puurheid, ze was gewoon wie ze was en ze had zich nooit ergens voor geschaamd en nu dus ook niet voor het evangelie.

Het was de liefde van de voorganger en zijn vrouw die deze mensen tot God had gebracht, daar waar ze door iedereen veroordeeld en veracht werden, vonden ze Gods liefde in de harten van deze twee mensen en dat leidde uiteindelijk tot een groot getuigenis in dit ziekenhuis, dat is toch zo bijzonder.