Gisteren waren er twee dikke vliegen mijn huis binnengedrongen en aangezien ik dat onsmakelijk vind heb ik de vliegenmepper tevoorschijn gehaald en ben op jacht gegaan. Het duurde wel even voor ik ze te pakken had maar uiteindelijk ben ik toch als overwinnaar uit de strijd gekomen. Terwijl ik met die mepper rondzwaaide moest ik aan een voorval van een paar jaar geleden denken.

Ik was bij  mijn ouders en daar was mijn dochter ook met haar man en met Sanne. Sanne was toen ongeveer twee jaar oud en ze had een vliegenmepper ontdekt. Ze had waarschijnlijk bij een volwassene afgekeken hoe je daar mee om moet gaan en liep met dat ding door het huis en zwaaide er wat mee rond. Ik zat op de bank en op een gegeven moment kreeg ik een mep met dat ding. Ik zag het niet aankomen dus ik schrok er een beetje van, hoewel het totaal niet hard aankwam ofzo, het was gewoon het onverwachte. Ik zei tegen haar: wat doe je nou? En ze keek me niet begrijpend aan en toen legde haar vader uit dat er een vlieg op mij had gezeten en Sanne was bezig om die vlieg te meppen, hahaha. Even later zat die vlieg weer in mijn buurt, vlak naast me op de leuning van de bank, en mijn schoonzoon pakte de vliegenmepper en sloeg de vlieg met een behoorlijke klap, óp die leuning (en niet op mij gelukkig), dood. Even later stond Sanne met alle kracht flink op de bank te meppen. Dát had ze haar vader zien doen, dus deed ze dat na. Het was een koddig gezicht om de passie te zien waarmee ze op die bank sloeg. Uiteraard raakte ze geen enkele vlieg, dus die mepper had in háár handjes geen enkel nut en betekende geen enkel gevaar voor de vliegen. Ze was nog te klein om die mepper op een juiste en effectieve manier te kunnen gebruiken, daarvoor moest ze eerst wat ouder en wijzer en handiger worden.

Leuk verhaal, maar de achterliggende gedachte is eigenlijk het volgende, die vliegenmepper was gewoon een echt wapen in de strijd tegen de vliegen. In de handen van mijn schoonzoon was het een “dodelijk” wapen gebleken, in de handen van mijn kleindochter echter, was het voor elke vlieg een lachertje…

De bijbel leert ons dat Gods woord voor óns óók een wapen zou moeten zijn, het is zelfs scherper dan enig tweesnijdend zwaard, zo staat er in de Hebreëen brief. Mijn vraag aan mezelf en aan jullie voor vandaag is deze: is dat zwaard in onze hand een “dodelijk wapen”? óf is het een “lachertje”? Het geeft in ieder geval wel weer stof tot nadenken

“Het woord” dat is ons wapen
het helpt ons in de strijd,
dat woord baant ons een weg
in de chaos van deze tijd.
Wij mogen het gebruiken,
het hanteren als een zwaard
om de vijand te verslaan,
maar is ’t in onze hand iets waard… ?