Er schoot mij een voorval te binnen van een paar jaar geleden, ik was een beginnend treinreizigster en op de één of andere manier wist ik mijzelf elke keer weer in de problemen te brengen, hahaha, zo ook die ene avond:

Ik moest van Roosendaal naar huis en ik haalde daar nog net de laatste trein naar Vlissingen. Opgelucht stapte ik in en vergat iets dat mijn zoon (die Hoofdconducteur bij NS is) mij al vanaf de allereerste keer dat ik met de trein ging reizen, ingeprent had. “Mam, zet even een alarmpje voor het geval je in slaap zou vallen, dan word je in ieder geval op tijd wakker”. Een goede raad die ik meteen navolgde maar die ik op die bewuste avond vergeten was… Alles ging goed en tot na Goes was ik nog wakker,maar daarna kan ik me niets meer herinneren totdat… Ik sloeg langzaam mijn ogen op, dacht nog: “oh, ik ben in slaap gevallen”, realiseerde me dat we stilstonden, draaide mijn hoofd naar links en zag het bord op het perron waarop stond dat dit station Vlissingen was… Vlissingen? VLISSINGEN!!!!!!! Help!!! Ik had er in Middelburg uit gemoeten, hoe moest ik nou thuiskomen?? Paniek, paniek. Het was half één ’s nachts terwijl die trein rond tien over 12 daar aangekomen moest zijn, ze hadden me dus gewoon laten zitten, nog totaal verdwaasd stapte ik uit, er was geen mens op het perron te zien, er was nergens meer personeel te bekennen, alle deuren van de trein stonden open, ik kon niet meer van het perron af want alles was afgesloten, nogmaals HELP!! Wat nu gedaan? In gedachten was ik alle mogelijkheden al nagelopen, wie kon ik nog bellen (aan een taxi heb ik nooit gedacht) en uiteindelijk besloot ik mijn dochter Joyce, die het dichtst bij het station woont, te bellen. Ik slikte manmoedig elke paniek weg en hoopte dat ze de telefoon zou horen, maar gelukkig, ze nam op. Heel vrolijk zei ik: “Hoi, was je nog wakker?” “Ja, nou wel” bromde ze ietwat chagrijnig. Ik probeerde zo luchtig mogelijk te vertellen wat er gebeurd was en ook dat ik niet meer van het perron af kon, waarop ze me wees op een klein trapje aan de zijkant van het perron, wat ik natuurlijk wist maar op dat moment even niet, en vervolgens heeft zij me opgehaald en thuisgebracht. We hebben in de auto samen nog wel gelachen om dit zotte voorval. Uiteindelijk was ik ook nog vergeten uit te checken dus dat was ook al niet zo slim. Maar goed, ik had weer een leerzame ervaring gemaakt.

Een paar weken later moest ik weer op reis en op de terugweg reisde ik op dezelfde trein als waar mijn zoon op dat moment op werkte. Ik vond dat heel prettig want nu kon ik relaxt reizen. Terwijl we zo door het donker reden dacht ik eraan dat ik dus een zeer onervaren reizigster was maar dat mijn zoon inmiddels een doorgewinterde hoofdconducteur is die alle -ins en outs- kent. Alleen voelde ik me onzeker maar met hem maakte ik me geen zorgen, ik was ervan overtuigd dat hij me op het juiste station zou waarschuwen, me zou wijzen waar ik over moest stappen en waar ik mijn kaartje kon in- en uitchecken en zo was het ook.

Ik heb in mijn leven ook mijn momenten dat ik onzeker ben, dan weet ik niet of ik links of rechts moet, ik weet niet of ik op het juiste pad wandel, of ik in de goede richting wandel. Er kunnen ook dingen zijn waarvoor ik een beslissing moet nemen, en ook dan kan ik onzeker zijn, doe ik het wel? Doe ik het niet? Er zijn tijden geweest dat ik door het donker moest en geen enkel “station” kon onderscheiden maar één ding wist ik wel, ik wist waar ik hulp kon vinden. Mijn hulp is van de Here die hemel en aarde gemaakt heeft Ps. 121:2.  Bij Hem zoek- en vind- ik hulp, samen met Hem voel ik me zeker en weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Wat een troostvolle gedachte en ervaring is het om te mogen weten en ervaren dat die Here er voor mij, voor ons, is.