Soms schrijf ik weleens dingen waar ik naderhand van denk: hoe kom ik erbij? En dan ga ik er zelf over nadenken. Zo ook een poosje terug, ik had een e-mail geschreven naar iemand en daarin had ik iets geschreven dat mij tot nadenken stemde.

Ik probeerde iets uit te leggen en ik schreef dit: Het is alsof je bezig bent om door de branding te zwemmen, elke keer overspoelt je zo’n golf die je kopje onder doet gaan, en je een stukje terugwerpt, maar ook elke keer kom je gelijk weer boven, en het zwemmen is nu eerder een worstelen om boven te blijven, maar eenmaal door de branding heen kom je weer in rustiger water en wordt het weer mogelijk om rustig zwemmend het hoofd boven water te houden. Je ziet als het ware het wijdse water zacht deinend, met de glinstering van de zon erop, een toekomstbeeld, vlakbij en toch nog even buiten bereik, maar je komt er.

Naderhand ging ik hier nog wat verder over nadenken en bedacht ik me dat, wil je door die branding heenkomen, je wél eerst geleerd moet hebben om te zwemmen.

Mijn kinderen hebben vroeger allemaal zwemles gehad, en ik weet nog de eerste keer dat ze op les kwamen. De badmeester vroeg aan alle kinderen of er wel iemand was die zijn hoofd ónder water durfde te doen. Dát was de allereerste vraag. Veel kinderen wilden dat niet op een enkele durfal na. Toen heeft de badmeester ze gestimuleerd door in heel ondiep water iets op de bodem te leggen en te vragen of ze dat op durfden halen. In het begin werd alleen hun kin nat omdat ze kost wat kost hun hoofd boven water trachtten te houden terwijl ze rondvoelden om het voorwerp van de bodem af te halen, maar van lieverlee werden ze vertrouwd met het water en durfden ze bijv. een stukje van hun gezicht in het water te doen, en zo was al vrij snel iedereen zo vertrouwd met het water dat ze hun hoofd onder water durfden te doen. Waarom is dat nou zo belangrijk? Wel, stel nou dat ze alle zwemlessen hadden gehad en prima konden zwemmen maar dat altijd hadden gedaan met hun hoofd boven water? Dan zouden ze bij de eerste de beste keer dat ze kopje onder gingen onmiddellijk elke zwemtechniek vergeten en in paniek raken en alsnog de kans lopen om te verdrinken.

Zo is het met ons ook, we leven ons leven en we krijgen allemaal vroeg of laat met tegenslagen te maken, pijn, verdriet, verlies, noem maar op. Maar in al die situaties is het belangrijk om vast te houden aan wat we geleerd hebben, vast te houden aan het woord van God, dwars door alles heen. Vast te houden ook aan het feit dat Hij van ons houdt en geen vergissingen maakt. En soms vragen we ons weleens af waarom er op bepaalde gebeden (voor ons gevoel) geen antwoord komt, waarom we in ons leven óók weleens kopje onder gaan? Ik heb me dat wel meer dan één keer afgevraagd hoor, maar als ik nu terugkijk dan weet ik dat deze situaties me hebben geleerd om niet in paniek te raken, maar om hiermee om te gaan en er sterk door te worden. Het is belangrijk of zélf te leren zwemmen, want stel je voor dat je altijd maar op dat plankje zou blijven drijven (want dat plankje is ook één van de eerste hulpmiddelen op zo’n zwemles),.dan zou je nergens zijn zónder plankje. Als je dan in het water terecht zou  komen kun je niets, alleen roepen om een plankje. Zo is het ook met ons geestelijk leven, als we altijd gewend zijn om van anderen afhankelijk te zijn, bij alles meteen naar anderen te lopen en om hulp en gebed enz. te vragen, dan worden we nooit zelfstandige kinderen van God en raken we in paniek als er problemen op ons pad komen. Waarmee ik niet wil zeggen dat je nooit om hulp of gebed mag vragen hoor, zo is het niet, want uiteraard is het geweldig als we elkaar op dat gebied terzijde kunnen staan, het gaat er mij alleen om dat we ons daar niet van afhánkelijk stellen. We hebben allemaal een éigen relatie met de Here God en we moeten daaraan werken, daaraan bouwen en ons Zijn woorden en Zijn beloften toeëigenen en ermee werken in ons persoonlijk leven. Want telkens opnieuw komen we na een tijd in rustig water, tóch weer in die branding terecht.

Jer.29:11 : Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des Heren, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. Met deze mooie woorden, deze mooie toekomstbelofte, wil ik voor vandaag eindigen, maar morgen wil ik hier nog eventjes op terugkomen.