Verlustig u in de Here, dan zal Hij u geven de wensen van uw hart. Psalm 37:4

Dit is een belofte, ééntje die je met plezier leest en met plezier je hoop op wilt stellen. Wie heeft er nou géén verlangens in zijn hart? Wie heeft er géén wensen? Ik denk dat iedereen wel wensen en verlangens heeft die hij of zij nog graag in vervulling zou zien gaan. Alleen, dat verlustigen…hoe werkt dat? Want het is een soort voorwaarde die gesteld wordt, toch? Als ik het goed begrijp dan moet ik iets doen om datgene te krijgen wat ik graag wil hebben en dat is mij verlustigen in de Here?

Zou het zo werken? Nee, ik denk het niet. Mij verlustigen in de Here wil zeggen dat ik het heerlijk vind om met Hem om te gaan, om naar Hem te luisteren, om met Hem te spreken, om van Hem te houden, om naar Hem te kijken, om Hem blij te maken…hé…zou dat het dan zijn? Hem blij maken? Weet je, als je van iemand houdt, dan zijn je gedachten met zo iemand bezig en dan ben je aan het bedenken hoe je zo iemand blij kunt maken. Dan zijn niet zozeer je éígen verlangens belangrijk, maar dan zul je je bezighouden met waar je hém of háár blij mee kunt maken. Dan herinner je je een terloops uitgesproken wens van zo iemand en dan zul je proberen om die voor hem/haar te vervullen.

Als wij ons gaan verlustigen in de Here, ons gaan verdiepen in Hem, echt bezig zijn met Hem, dan veránderen onze gedachten en onze wensen. We wensen ons niet zozeer meer die dingen waarvan wij dénken dat ze óns blij maken, maar wij krijgen meer en meer het verlangen om Hem blij te maken en ook onze wensen raken daarop afgestemd. Dáárom kon David dit ook zo opschrijven. Hij had het óók zo ervaren. Hij had die hechte relatie met de Here en Hij had er al heel wat gesprekken opzitten. Hij kende ook het verlangen van de Here God, naar dat contact met Zijn kinderen. Wij kennen dat verlangen ook, dát verlangen heeft ervoor gezorgd dát wij opnieuw met Hem in contact zijn gekomen.

Ik denk dat je zelf ook wel bepaalde wensen hebt, die je misschien vroeger nooit hebt gehad, de wens om bruikbaar te zijn in het Konikrijk van God, de wens om iemand die jou verdriet heeft gedaan te kúnnen vergeven, de wens om de liefde van de Here God uit te dragen naar de mensen om je heen, de wens om géén roddels meer te verspreiden als je het daar weleens moeilijk mee hebt, de wens om een ander te helpen bij het zoeken naar God, de wens om een rein en eerlijk leven te leiden voor Gods aangezicht. Er is een wens om God de dank en eer te geven die Hem zo toekomt, niet alleen in woorden maar júíst ook in daden en gedrag. Die nieuwe auto of dat mooiere huis, of die kleren, die schoenen, dat fototoestel of die filmcamera, het hóéft allemaal niet meer zo nodig, die andere dingen worden meer belangrijk voor je. Wensen die vanúít Gods hart, het onze binnenkomen omdat we van Hem houden.

Een paar wensen van David, die wellicht ook onze wensen zijn? Psalm 19:15: Mogen de woorden van mijn mond en de overleggingen van mijn hart U welgevallig zijn, o Here, mijn rots en mijn verlosser. Psalm 25:4-5: Here, maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden, leid mij in Uw waarheid en leer mij, want Gij zijt de God mijns heils, U verwacht ik de ganse dag. Psalm 119:11: Ik berg Uw woord in mijn hart, opdat ik tegen U niet zondige. Psalm 146:2: Ik zal de Here loven, mijn leven lang, mijn God psalmzingen, zolang ik nog ben.

Dit zijn slechts een paar dingen, natuurlijk is er nog veel meer te vinden, maar dat is niet nodig, dit zijn dingen die in Davids hart waren, voortgekomen uit zijn relatie met de Here. Wij hebben allemaal onze eigen relatie met Hem en mogen in ons eigen leven uitvinden wat Hém welgevallig is, en uiteindelijk is dát toch hetgene dat ons de meeste vrede en blijdschap zal brengen in ons hart. En is dát niet dé ultieme wens van ieder mensenkind? Vrede en blijdschap? Is dát niet hetgeen dat we hópen te vinden door het kopen en krijgen en nemen en verwerven van steeds maar weer nieuwe dingen…?