1.

Bam, bam, bam, bam…. 12 x slaat de grote klok in de toren van de kerk. Overal knalt vuurwerk, nog meer dan zonet, alsof de hemel in allerlei kleuren uiteen spat, rode, groene, witte watervallen hangen er in de lucht en verdwijnen langzaam weer. Buiten wensen buren elkaar luidruchtig een goed nieuw jaar en kinderen lopen met sterretjes door de tuinen. In zijn huisje, vlakbij de kerk, zit Menno van Galen. Hij staart mismoedig door de ruit naar buiten en observeert het vrolijke gedoe van de mensen uit zijn straatje. Zijn gezicht is gegroefd door het verdriet dat hij de laatste jaren heeft meegemaakt en dat nog maar zo kort geleden tot een climax is gekomen. Zijn lieve vrouw, waarmee hij meer dan 40 jaren getrouwd is geweest, is hem na een langdurig ziekbed ontvallen. Dag en nacht was hij voor haar in de weer geweest, jarenlang heeft hij voor haar gezorgd en hij deed het met liefde. Gekoesterd heeft hij de mooie momenten die ze toch nog samen hadden mogen beleven. Gekoesterd heeft hij de nachten wanneer hij naast haar lag en af en toe haar hand streelde. En nu… voorbij!! Nee, voor hem, Menno, zal het geen goed nieuw jaar worden dat weet hij zeker! Nooit zal het meer goed worden, nooit meer!!

Als een gebroken man staat Menno langzaam op uit zijn stoel bij het raam. Hij doet het licht uit en gaat naar bed. Oh, niet om te slapen, nee, dat kan hij al tijden niet meer, maar ja, misschien kan hij toch een beetje wegdommelen en zo toch voor heel even zijn pijn niet hoeven voelen. Hij stommelt de trap op naar boven, naar de slaapkamer waar het leeg lijkt, net zoals het overal in zijn huis leeg lijkt zonder zijn lieve Desi. Eenmaal in bed malen zijn gedachten nog verder, wat moet hij beginnen? De dagen rijgen zich aaneen als een snoer van donkere dreigende kralen, geen lichtpuntje valt er voor hem te ontdekken, alles is grauw, leeg en donker geworden. Zijn Desi heeft ieder spoortje van licht in haar graf meegenomen. Vermoeid van alle pijn en verdriet zakt Menno af en toe weg voor een paar minuten, om dan weer klaarwakker te worden en verder te piekeren zodat hij nog steeds vermoeid de andere morgen uit zijn bed komt. Weer een nieuwe lange, lege dag grijnst hem aan… de eerste dag van een lang, leeg, nieuw jaar…