18.

De andere morgen wordt Menno met een rustig gevoel wakker, even heeft hij nodig om te beseffen wat voor een dag het is maar meteen is daar de herinnering aan gisteravond. Het is goed geweest, het was een bewogen maar ook een goede avond geworden. Snel stapt Menno zijn bed uit want er zijn twee kleine buurmeisjes die op hem wachten. Hij kleedt zich netjes aan en besteedt zorg aan zijn uiterlijk. Als hij een poosje later de deur uitstapt, op weg naar het buurhuis, voelt hij zich blij. Mandy en Joy staan al op de uitkijk en rukken de deur open als ze Menno zien aankomen. “Hoi opa, vrolijk kerstfeest” roepen ze in koor. Menno vangt ze op in beide armen en zegt: “Voor jullie ook lieve schatten”. Jetteke en Freddy zijn er ook al helemaal klaar voor en zo stappen ze met z’n vijven naar de kerk. Als Menno de kerk binnenkomt moet hij wel even slikken maar hij vermant zich en als de dominee even later aan zijn preek begint zit hij geboeid te luisteren. Het aloude kerstevangelie wordt gebracht maar voor Menno heeft het toch vandaag een bijzondere lading. Dankbaarheid, dat was het sleutelwoord van hem en Desi en dankbaarheid is wat hij voelt in zijn hart. Dat hij hier mag zitten met deze lieve familie die hem als opa heeft geadopteerd, wat is dat bijzonder. Dankuwel Here God, fluistert zijn hart.

Door de sneeuw gaan ze weer huiswaarts, deze keer geen sneeuwballengevecht want iedereen heeft natuurlijk zijn mooie kleren aan. Handenwrijvend komen ze het warme huis binnen en Jetteke gaat meteen aan de slag om iets lekkers klaar te maken. Het wordt een gezellige dag, echt een feestdag waarvan ook Menno kan genieten. Als ze ‘s avonds heerlijk gegeten hebben mogen de meisjes nog opblijven omdat het feest is. Jetteke neemt het woord en zegt: “Menno, de meisjes hebben me verteld over het verhaal van jou en Desi en daar waren we allemaal eigenlijk wel van onder de indruk. Ik vond het ook heel mooi dat jullie elkaar vertelden waar je dankbaar voor was en daarom wilde ik voorstellen dat we dat hier ook samen doen?” Menno is er stil van, hij is ontroerd en blij verrast knikt hij. “Dat is mooi Jetje, ja dat vind ik mooi”. zegt hij. Als eerste mogen de meisjes vertellen waar ze dankbaar voor zijn en dat is voor hun lieve papa en mama en voor opa Menno, maar ook voor hun mooie speelgoed en voor de sneeuw waar ze lekker in kunnen spelen. Van alles komt er voorbij en de volwassenen luisteren en glimlachend naar. Ach, wat heerlijk ongecompliceerd kunnen deze meiskes genieten. Ook Menno, Jetteke en Freddy vertellen waar ze dankbaar voor zijn en zo is er een goede en warme sfeer daar in de huiskamer. Als iedereen klaar is zegt Joy ineens: “Hé opa, je zou het verhaal toch nog af maken? Het was toch nog niet klaar?” Menno knikt, het kleine ding heeft gelijk.

Als Jetteke iedereen nog een keer van koffie en limonade heeft voorzien komen de meisjes weer ieder aan een kant van Menno zitten. Menno denkt even na en begint dan te vertellen: “Jullie weten dat Desi en ik elkaar altijd een klein cadeautje gaven hè? dat heb ik jullie verteld”. De meisjes knikken. “Nou, het laatste cadeautje wat ik van Desi heb gekregen was heel erg bijzonder”. De kinderen en de volwassenen kijken Menno verwachtingsvol aan en dan vertelt Menno wat hij kreeg en wat Desi op het briefje had geschreven. Jetteke krijgt er tranen van in haar ogen en ook Freddy is erdoor geraakt. Menno vertelt verder: “Het hele jaar heb ik de la, waarin de ring lag, niet open gemaakt want ik werd daar heel erg verdrietig van. Maar gisteravond heb ik dat wel gedaan en ik heb opnieuw het briefje gelezen en de ring vastgehouden. En weet je, toen begreep ik dat Desi gelijk had, ik bén niet alleen, de Here God is altijd bij mij en weet je wat?” Hij kijkt de kring rond en slaat een arm om beide kinderen heen “Dit jaar heb ik een heel groot cadeau gekregen, 2 lieve meisjes die mij opa noemen! Dankjewel daarvoor Mandy en Joy, ik ben heel dankbaar dat ik jullie opa mag zijn!!” Mandy en Joy knuffelen Menno en vinden dat hij een hele lieve “dichtbij” opa is.

Het is een dankbare Menno die laat op de avond naar huis gaat. Hij heeft veel om over na te denken maar nu zijn het geen zware gedachten. Het zijn blijde gedachten omdat hij heeft ingezien hoeveel mooie dingen de Here God het afgelopen jaar op zijn weg heeft gebracht. Dingen die zijn leven kleur geven en die zachtjesaan de troosteloosheid naar de achtergrond dringen. Als hij thuiskomt loopt hij als vanzelf nog even naar de lade en neemt het doosje eruit. Het briefje laat hij opgevouwen, dat kent hij uit zijn hoofd, hij pakt alleen de ring eruit en in het licht van de schemerlamp leest hij wat hij en Desi er, meer dan 40 jaar geleden in hadden laten graveren “Altijd trouw”. Als hij even later in bed ligt denkt hij aan deze woorden en hij beseft dat ze zoveel verder gaan dan alleen de trouw die hij en Desi naar elkaar toe hadden. Deze woorden zijn van toepassing op een God die Zijn Zoon naar de aarde liet gaan om als een klein kindje geboren te worden om later als een volwassen man de straf voor onze zonde op zich te nemen en te sterven aan een kruishout… Altijd trouw! En met deze laatste gedachten valt Menno in slaap, zijn handen nog gevouwen en om zijn mond een stille glimlach.