13.

“Er was eens een aardige jongeman die opgroeide als enigst kind bij een lieve vader en moeder. Hij had het thuis goed en op school ging het ook goed. Hij had leuke vrienden en heel vaak deden ze dingen samen. Oh ja, ook kwajongensstreken haalden ze uit hoor” “wat dan, wat dan?” vragen de meisjes terwijl ze vol vrolijke verwachting hun gezichtjes naar Menno opheffen. “Nou, als het gesneeuwd had, net zoals vandaag, dan gingen de jongens in de winkelstraat stiekem achter de mensen aan en gooiden sneeuwballen in hun nek. Hahaha, de mensen schrokken zich wild en sommigen riepen boos naar de kwajongens maar anderen vonden het wel grappig en gooiden dan sneeuwballen terug. Ze hadden samen heel veel plezier. De jongen groeide op en op een dag kwam hij op een verjaardag van één van zijn vrienden een heel mooi meisje tegen. Ze was net zo mooi als jullie. Het meisje en de jongen vonden elkaar wel heel erg leuk en toen ze elkaar heel goed kenden gingen ze trouwen”.

“Hoe heten die jongen en dat meisje opa?” vraagt Joy. “Menno en Desi” zegt opa, en de meisjes kijken verrast naar hem op. “Gaat dit verhaal over jou?” vraagt Mandy en opa knikt. “Desi en Menno hielden heel veel van elkaar en ze hadden heel graag ook een paar van die mooie meisjes gehad zoals jullie maar dat gebeurde niet. Voor Desi en Menno was dat wel heel verdrietig maar Desi had Menno verteld van de Here Jezus. Zij was gelovig opgegroeid, net als jullie, haar ouders hadden haar geleerd om te bidden en om de dingen met de Here Jezus te bespreken. Menno was niet gelovig opgevoed maar hij was heel erg geïnteresseerd en ging met haar mee naar de kerk om er meer over te horen en te leren. Voordat ze gingen trouwen heeft Menno tegen de Here Jezus gezegd dat hij ook graag bij Hem wilde horen en samen met Desi bad hij iedere dag. Het had hen geholpen in hun verdriet en ze waren heel blij geweest met elkaar. Maar toen op een dag werd Desi ziek. Menno en Desi waren ook toen heel erg verdrietig geweest maar ze hadden samen gebeden en genoten van alle mooie momenten die ze mochten beleven. Het mooiste vond Desi het als het sneeuwde, dan kon ze uren voor het raam zitten en ervan genieten. Dan riep ze Menno en keken ze er samen naar”. Menno glimlacht als hij hieraan terugdenkt. “Desi had ook altijd groot plezier als ze kinderen sneeuwballen zag gooien, net zoals wij dat vanmiddag hebben gedaan. Maar er was één ding dat Desi het állermooiste vond en dat was het kerstfeest. Dan lazen Menno en Desi samen uit de bijbel over de geboorte van de Here Jezus en dan vulde hun hart zich met liefde en dankbaarheid voor Hem. Op kerstavond zaten ze steevast samen, dicht naast elkaar op hun bank, dan waren de kaarsen aan en vertelden ze elkaar hoe dankbaar ze waren voor alle goede dingen. Aan het einde van de avond gaven ze elkaar dan één klein cadeautje…” hier stokt Menno, hij kan even niet verder praten.

Hij denkt aan het laatste kerstfeest dat hij en Desi samen hadden kunnen vieren. Desi was al erg zwak geweest maar traditiegetrouw hadden ze samen bij het kaarslicht in elkanders ogen gekeken en hun dankbaarheid naar de Here Jezus en naar elkaar uitgesproken. Toen ze elkaar aan het einde van die avond hun geschenkje gaven was Menno heel erg emotioneel geworden toen hij zag wat Desi hem gegeven had…