12.

Het is twee weken later als Jetteke ‘s middags naar buiten kijkt en ziet dat er heel licht vlokjes naar beneden dwarrelen. Sneeuw!! Heerlijk het sneeuwt, Jetteke gaat voor het raam staan en kijkt hoe al die vlokjes op de grond vallen, de eerste smelten nog een beetje maar van lieverlee gaat het harder sneeuwen en blijven de vlokjes liggen. Het duurt niet lang of er ligt een mooie witte deken op de trottoirs en de straat. Jetteke geniet ervan, het werk dat ze aan het doen was is ze helemaal vergeten. Haar emmer met doekje staat zomaar ergens in de kamer, ze is helemaal in de ban van die mooie sneeuw. Wat zullen haar meiden genieten straks. Ze loopt alvast naar de schuur om de slee, die ze al drie jaar lang niet hebben kunnen gebruiken omdat het niet sneeuwde, tevoorschijn te halen. Weet je wat, ze loopt met de slee naar school om ze op te halen, wat zullen ze opkijken. Als het bijna 3 uur is loopt ze met de slee naar school en gaat tussen de andere wachtende ouders staan. Ja, daar heb je Mandy, ze heeft niets in de gaten want ze verwacht haar moeder natuurlijk niet maar Jetteke roept haar. Mandy kijkt verbaasd en verrast op, “Hé mama!” juicht ze, “jippie, je bent met de slee gekomen” en al glijdend komt ze aanrennen. Ook Joy is helemaal in de wolken en zo, met twee meisjes op de slee, worstelt Jetteke zich al glijdend terug naar huis. Alle drie hebben ze rode wangen van de kou en de pret en zo ziet Menno ze aankomen.

Hij kijkt naar het vrolijke drietal en ineens komt zijn kwajongens kant naar boven. Snel loopt hij naar de gang, schiet in zijn schoenen en jas en in de tuin raapt hij de sneeuw bij elkaar en vormt er een sneeuwbal van. Hij gooit hem naar het drietal en onmiddellijk ontstaat er een vrolijk sneeuwballengevecht. De meisjes gillen het uit van plezier en Menno en Jetteke doen braaf mee. Alle vier zijn ze even later doornat en ijskoud, hun wangen gloeien en hun handen tintelen maar ze hebben uitbundig plezier. “Pfff, tijd voor iets warms, allemaal een lekkere warme chocolademelk?” vraagt Jetteke terwijl ze vergeefs haar handen warm probeert te blazen. “Jaaaaa” klinkt het uit drie monden want ook Menno roept om het hardst. Nog nagiechelend stommelt het viertal de hal binnen en doen hun natte schoenen en jassen uit. Niet veel later zitten ze gezellig rond de grote eettafel waar ieder een dampende mok chocolademelk voor zich heeft staan. “Doen we een spelletje?” vraagt Joy, “Ja, eentje waar ik ook mee kan doen” valt Mandy haar zusje bij en zo wordt het dierenmemory tevoorschijn gehaald. Menno verbaast zich erover dat die kleine dames hem veel te slim af zijn en veel beter schijnen te onthouden waar alle kaartjes liggen. Na een paar spelletjes kondigt Jetteke aan dat ze gaat koken en zegt: “Je eet toch wel gezellig met ons mee Menno?” Mandy en Joy vallen hun moeder bij, ja zij willen opa Menno nog wel een poosje hier houden, misschien vertelt hij nog wel zo’n mooi verhaal? Tja, daar kan Menno niet tegenop natuurlijk en zo begint hij even later, met op elke knie een kleine dame, te vertellen…