Zondagochtend, het is de ochtend na de storm. Vandaag ben ik al vroeg op, gedoucht, aangekleed en dan op pad met Simon, kwart over 7 is het pas maar wat is het heerlijk buiten. Wat een rust na de storm van gisteren. Het zonnetje is er al bij en overal langs mijn route liggen afgerukte takken op de grond. Alles ligt er vol mee. Er is nog bijna niemand op straat, een heel enkele wandelaar (eveneens met hond) loopt me tegemoet maar verder is er overal een weldadige rust… totdat…

Een oorverdovend kabaal breekt los en ik zie in de verte een aantal ganzen luid krijsend op ons afkomen, met de vleugels gespreid rennen ze (echt hoor!!) onze richting uit. Whow help, snel steek ik het natte grasveld over om met Simon veilig aan de andere kant van de straat te komen, wat een lelijkerds zijn het toch en wat kunnen ze imponeren. Inwendig toch wel een beetje lachend om mijn vluchtactie loop ik aan de overkant van de ganzen, ik begrijp niet waarom ze zo agressief zijn, we waren nog mijlenver bij ze vandaan en waarom slapen die beesten niet eens een keertje uit??!!

Aan de overkant lopen we, wederom in de rust, heerlijk verder samen, mijn maatje Simon en ik. Terwijl ik zo ‘s morgens met Simon loop bid ik ook altijd, dat vind ik fijn, heerlijk buiten in de frisse morgen. Ik bid dan altijd of de Here God tot mijn hart wil spreken en terwijl ik de woorden uitspreek wordt mijn blik naar al die afgerukte takken getrokken en komen er zo allerlei gedachten: Die takken zijn wel van de bomen afgerukt door de wind maar de bomen staan er nog stevig bij en die gaan ook niet dood omdat ze een paar takken kwijtgeraakt zijn. Het zal even een wond aan de boom geven maar die dicht zich vanzelf en de boom is krachtig genoeg om verder te leven. Ik heb ooit eens een plaatje gezien van een boom en daar stond onder: “De sterkte van een boom zit niet in de dikte van de stam maar in de diepte van zijn wortels”.

Is het bij ons ook niet zo? Ook wij komen soms in de stormen terecht, stormen die ons heen en weer slingeren, aan ons rukken en ons raken in onze zwakke plekken. Op die plekken wil het dan nog weleens gebeuren dat er iets kapot gaat, iets afgebroken wordt en er ontstaat een wond. Als wij op die momenten niet stevig in onze schoenen staan is het gemakkelijk om dan helemaal om te vallen, helemaal kopje onder te gaan in de ellende. Om dan te midden van de storm nog te proberen stevigheid te vinden is lastig, het is nodig dat we voorbereid zijn zodat áls wij in een storm terecht komen, we al stevig genoeg zijn om hem te doorstaan.

Ooit heb ik in mijn tuin een pruimenboompje geplant en de hovenier (een vriend van ons) die me erbij hielp gaf me de raad om het boompje de eerste tijd elke dag genoeg water te geven maar absoluut niet te lang want anders zouden de wortels niet naar beneden groeien maar slechts aan de oppervlakte blijven. Wanneer ze aan de oppervlakte zouden blijven zou het boompje, dat een boom moest worden, geen stevigheid ontwikkelen. Door niet teveel water te geven moest de boom zijn wortels uit gaan strekken naar water waardoor de wortels groeien en de boom verankeren.

Gods woord is ons voedsel, dat is wat ons sterk maakt en wij mogen ons uitstrekken naar dat woord. Het is zó belangrijk dat we wéten wat God aan ons geschreven heeft, het is een levensbehoefte!! En áls het dan stormt in ons leven, áls er dan takken afgerukt worden en we verwond raken, dan mogen we weten dat we er niet (geestelijk) aan dood hoeven te gaan maar dat we verankerd zijn in Hem. En op zo’n moment mogen wij onze blik afwenden van de takken op de grond en ons hoofd opheffen naar de Here God die ons houvast is!!

Psalm 121:1-2: Ik hef mijn ogen op naar de bergen: vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de Here, die hemel en aarde gemaakt heeft.