Wat een vreselijk nieuws over dat neergestorte vliegtuig. Weer zóveel doden, weer zo verschrikkelijk veel verdriet onder de mensen die achterblijven.  Een vliegtuig vol mensen die misschien wel op vakantie gingen of die voor zaken op reis waren of om welke reden dan ook zijn ingestapt in dat bewuste vliegtuig. Bemanning die op datzelfde vliegtuig haar werk doet en dan zomaar, van het ene op het andere moment, zijn zovele levens ten einde. Als ik hier over nadenk dan maakt het me zo intens verdrietig. Dan denk ik eraan dat er misschien ook een heel aantal kindertjes, of hele gezinnen zijn verongelukt en dan gaat mijn hart uit naar al die mensen die hiermee te maken hebben gekregen binnen hun familie/vriendenkring en dan kan ik alleen maar bidden dat de Here  God deze mensen mag omarmen.

Eigenlijk zou het best zo kunnen zijn dat er iemand hier uit de flat in dat vliegtuig gezeten kan hebben, ik zou het niet weten… maar is dát nou juist niet het probleem van deze tijd? We weten bijna niets meer van elkaar, spreken elkaar, vooral in zo’n flat, heel weinig. Vroeger toen ik in een rijtjeshuis woonde was het heel normaal om de buren regelmatig te spreken en dat deed ik dan ook vaak maar tegenwoordig is iedereen zo druk met van alles en nog wat dat het dan dikwijls (hier althans) alleen bij een vluchtig gedag blijft.

En dan denk ik aan de Here God, de schepper van álle leven, ieder mensenkind is door Hém persoonlijk gewild en gemaakt, met de bedoeling om eenmaal Hem toe te behoren, en dan is er een dag waarop er zóvelen sterven, en hoevelen zijn er die Zijn huis binnengaan? Hoe groot is Zijn verdriet op zo’n dag?

Stel je toch eens voor dat in mijn straat, in jouw straat, morgen het bericht komt dat er mensen uit onze straat of buurt zijn omgekomen bij deze vliegramp, en stél nou, dat jij/ik ze nóóit hebben verteld over de Here Jezus, en wat Hij voor ons betekent, stél nou, dat ze in jou/mij nóóit de Here Jezus hebben kunnen ontdekken, stél nou, dat we eenmaal voor de troon van God zullen staan en naast ons staan onze buren, en ze kijken ons met verwijtende blikken aan en zeggen, “waarom heb je het ons nooit verteld?” Stél nou, dat we daar staan en de Here God zélf kijkt ons aan en vraagt “ja, waaróm heb je het nooit verteld?” Ik zou er geen antwoord op hebben, en jij?

Is het iets om vandaag eens over na te denken, er eens stil bij te staan?

De hemel huilt.