Ik denk dat het al een paar jaar geleden is dat ik ergens (misschien op Facebook?) een verhaaltje las. Het was een verhaaltje dat ging over 2 kruiken, waterkruiken.

In een arm land woonde een gezin waarvan de moeder elke dag een heel eind moest lopen om water te halen bij een waterput. Het water werd gehaald door middel van een juk dat de moeder op haar schouders droeg, een juk waaraan 2 aardewerken kruiken hingen. Bij de waterput werden beide kruiken gevuld met water en dan ging de moeder met het zware juk en de twee volle kruiken weer de lange weg naar huis.

Nu was steevast de ene kruik bijna leeg als de moeder thuis aankwam met haar kruiken. Dat kwam doordat die kruik een barstje had waardoor het water bijna ongemerkt wegsijpelde terwijl de moeder ermee onderweg was. De kruik met de barst was verdrietig. Hij wilde net zo zijn als de andere kruik die fier elke dag zijn volle inhoud netjes thuis afleverde, en eigenlijk was deze goede kruik ook best wel een beetje hoogmoedig. Hij voelde zich duidelijk de meerdere want hij kwam altijd vol water thuis terwijl de andere kruik praktisch leeg was, dus ja, wie was er nou de betere? Het maakte de kapotte kruik nog onzekerder en verdrietiger en mismoedig liet hij zich elke dag opnieuw naar de waterput dragen en vullen terwijl hij van tevoren al wist dat hij toch weer leeg zou thuiskomen.

Op een morgen, vlak voordat de moeder het juk op haar schouders legde om water te halen vroeg de kruik haar waarom ze hem nog steeds meenam? Hij was immers niets waard? Ze kon zich de moeite beter besparen. De moeder glimlachte wijs en zei hem dat hij op de terugweg maar eens goed naar de berm aan zijn kant van de weg moest kijken. De kruik was verbaasd, hij snapte er niets van maar nieuwsgierig geworden begon hij, zodra ze de terugweg aanvaardden, naar de berm aan zijn kant van de weg te kijken. Wat hij zag maakte zijn hart blij en warm, aan zijn kant van de weg groeiden allemaal mooie bloemen, de leukste kleuren, de lekkerste geuren, en kindertjes waren ze hier en daar blij aan het plukken om er hun moeders mee te verrassen. Wat was er gebeurd? Door het barstje in zijn buik liep het water geleidelijk aan weg en zorgde er zo voor dat heel de berm elke dag opnieuw begoten werd zodat deze mooie bloemen daar konden groeien en bloeien. Iedereen die langs de weg liep genoot van de mooie kleuren, kindertjes waren blij en vrolijk als ze ertussen liepen en hun moeders vonden het prachtig om ze in hun huisjes te zetten.

Wow, wat was de kruik ineens blij en dankbaar voor zijn barst. Hij had nooit gedacht dat hij zó’n verschil kon maken, en dat er zoveel mensen genoten van iets waar hij aan mee had mogen werken en sinds die dag ging hij elke dag met trots mee naar de waterput omdat hij gezien had hóé kostbaar en bruikbaar hij was!

Misschien voel jij je soms ook onbruikbaar, kapot, gebarsten of gebroken zelfs. Dan mag je één ding weten: in Gods hand is niemand onbruikbaar of nutteloos, Hij wil ons allemaal, stuk voor stuk, gebruiken op ons eigen plekje om anderen te zegenen. We zijn waardevol en kunnen een verschil maken in deze wereld. We zijn allemaal uniek en niemand is meer en niemand is minder dan de ander! Ik vind dat zó bemoedigend, echt iets om in ons hart te bewaren.