Ik zag zomaar ergens een plaatje en dat raakte me. Het was een plaatje waarop links een succesvol leven werd gedefinieerd en rechts een onsuccesvol leven. Er stonden dingen die een succesvol iemand dan zou doen, zoals: lezen, complimenten uitdelen, doelen stellen en ernaar jagen en nog wat zaken. Een onsuccesvol mens zou elke dag tv kijken, anderen de schuld geven van zijn eigen fouten, geen doelen stellen enz. Erg zwart wit en erg veroordelend en denigrerend want in feite staat er dat iemand die niet succesvol (in mensenogen) is, een loser is…

Wat is nou eigenlijk de definitie van succes? Is dat: Een goede baan hebben, een hoop geld verdienen, een mooi huis, dure auto, caravan, het nieuwste van het nieuwste op elk gebied kunnen aanschaffen, een tweede huis ergens in het buitenland, 4 x per jaar op vakantie gaan, voor je kinderen alles kopen wat ze maar willen hebben? Is dat de definitie van succes? Of ben je succesvol als je veel doet of hebt gedaan op het christelijk erf? 

Ik hoorde eens een verhaaltje dat voor mijzelf wel stof tot nadenken gaf: Er kwamen drie mensen aan bij de hemelpoort waar ze opgewacht werden door iemand die ze naar binnen zou laten. Er was een dominee, een zendeling en een oude vrouw. De man die bij de poort stond vroeg aan de dominee: Waarom zou ik u hier binnen moeten laten? De dominee, die altijd gehoord had dat Petrus bij de hemelpoort stond antwoordde: Nou Petrus, Ik heb 20 jaar lang elke week op de kansel gestaan, ik heb zoveel preken gemaakt en zoveel mensen verteld over God. Ik ben op ziekenbezoek geweest en ik heb hard gewerkt. Ik denk dat God wel tevreden met mij zal zijn. De man bij de poort richtte het woord nu tot de zendeling en vroeg hem waarom hij dacht dat hij binnen gelaten zou moeten worden. De zendeling antwoordde: Ach, weet je Petrus, Ik heb mijn leven gewaagd om het evangelie te brengen naar plaatsen waar het gevaarlijk was. Ik heb ontberingen geleden en ben met het minste tevreden geweest. Ik heb alles opgegeven om God te dienen, Hij zal blij zijn om mij te zien. Nu richtte de man bij de poort zich tot de oude vrouw. Opnieuw klonk zijn vraag: Waarom denkt u dat u hier binnen gelaten zou moeten worden? De oude vrouw keek de man aan met een blik die overliep van liefde en ze zei: Och Here, U kent mij toch precies, U weet dat ik zóveel van U houd, elke dag heb ik met U gesproken, wat heerlijk om hier te mogen zijn, en ze omhelsde de man bij de poort. Zij was de enige die Hem had herkend………….het is “slechts” een verhaaltje, maar met een diepe realiteit.

Het is niet belangrijk om een hele lijst te kunnen opnoemen van alles wat wij voor God hebben gedaan, het is niet belangrijk hoeveel applaus wij in ons leven hebben gehad, het draait uiteindelijk slechts om dat ene, dat wij die relatie mogen hebben met de Here God, dat wij Hem kennen en herkennen, dat wij Zijn stem kunnen verstaan, dat we dáár waarde aan hechten en niet aan het feit of wijzelf (h)erkend worden. Waarom doen wij de dingen die we doen? Wat is nou uiteindelijk onze echte drijfveer?