Gisteren heb ik iets geschreven over mijn jongste dochter en vandaag kwam me een leuk voorval in gedachten van vroeger. Onze Joyce was echt een stoer kind en ze kon haast niet wachten tot ze voor het eerst een ochtendje op school mocht gaan kijken. Ze was bijna 4 jaar en ik had haar gebracht, ze straalde en ik hoefde er ook helemaal niet bij te blijven, ze vond het heerlijk dus ik was naar huis gegaan. Toen ze uit school kwam vroeg ik heel verwachtingsvol hoe het geweest was waarop ze tamelijk teleurgesteld zei dat er alleen maar ukkies in de klas zaten. We hebben daar best wel stiekem om gelachen toen, maar de reden dat zij die andere kinderen ukkies vond was dat ze altijd was omgegaan met groteren en ouderen (haar drieënhalf jaar oudere zus en vriendin). Zij sprak een taal die bij oudere kinderen hoorde, zij deed dingen die oudere kinderen deden en die deze “ukkies” nog niet durfden, zij voelde zich ouder en groter dan de andere kinderen.

Maar wat wel heel erg leuk was dat was dat ze nauwelijks 4 weken op school zat of ze had haar eerste diploma al, haar”veterstrik-diploma”. En wat ze deed was: altijd de andere kinderen helpen met hun veters te strikken, ze hielp bij alles waar dat maar nodig was en de juffrouw zei dat ze echt een grote hulp voor haar was. Ook was ze heel erg bewogen met anderen. De juffrouw had een kindje met een hartafwijking waardoor ze veel in het ziekenhuis moest zijn en Joyce kwam iedere keer om te vragen of ze iets mee mocht nemen voor het zieke kindje, maar ook het oudere broertje mocht niet vergeten worden en meer dan eens stelde ze voor om dan iets van haar eigen (dierbare) bezittingen voor die kinderen mee te nemen. Dit alles heeft die juffrouw echt geraakt en gelukkig is het met haar kindje goed gekomen. Maar Joyce heeft haar gevoel van ouder en groter zijn omgezet in een dienstbaar zijn aan de juf en aan de kinderen. Ze heeft zich niet afgezonderd en ze is ook niet blijven mopperen dat het ukkies waren, maar ze heeft ze geholpen door datgene voor ze te doen wat zij kon. Ze knielde letterlijk voor ze neer om hun veters te strikken zodat ze er niet over zouden struikelen. En ze is dat blijven doen, totdat ze het zelf konden.

I Petr.4:10 : Dient elkander, een ieder naar de genadegave, die hij ontvangen heeft, als goede rentmeesters over de velerlei genade Gods.

Het is zo’n mooi voorbeeld ook voor ons volwassenen. Mijn meisje knielde neer om voor anderen de schoenen dicht te maken. Het is helemaal niet erg om klein te worden voor die ander, en zó te laten zien dat we dienstbaar willen zijn en dat mogen we dan doen met een oprecht en blij hart!