Als ik vroeg in de morgen opsta en mijn wandeling met Simon maak dan is steevast mijn gebed of de Here God tot mijn hart wil spreken door de dingen die ik door de dag heen hoor, zie, lees of meemaak. Ik vind het altijd fijn als zoiets gebeurt en ik haal er mijn inspiratie voor mijn dagelijkse stukjes vandaan.

Deze hele dag was er eigenlijk niets bijzonders en toen ik daarnet (20.15 uur) nog even met Simon naar buiten ging zag ik dat er in de hal, precies voor de lift, een hele grote plas cola lag. De lege beker lag er nog naast en het was één grote, vieze kliederboel. Ik liep er langs naar buiten en besteedde er niet zo veel aandacht aan, ik vond het alleen maar vies. Maar toen ik een half uur later terug kwam en het spul daar nog steeds zag liggen bedacht ik me dat het levensgevaarlijk was. Er wonen oudere mensen in de flat die zomaar heel lelijk zouden kunnen vallen als ze nietsvermoedend die lift uit stappen want die cola op de gladde tegels is vragen om ongelukken. Maar ja, zo dacht ik in eerste instantie, ik heb dat daar niet neergegooid dus waarom zou ik het dan opruimen? Nee, bah, ieuw…

Ik ging mijn deur binnen, had de sleutels nog in mijn hand en toen bedacht ik me dat ik het gevaar van die troep had gezien, dat ik dat niet zomaar naast me neer mocht leggen want zóú iemand lelijk vallen dan zou ik me daar erg schuldig over voelen. Dat voelde ik me  bij voorbaat al. Ik pakte dus een emmer met sop, een dweil en een paar handschoentjes (:-)) en ik ging die rommel opdweilen en schoonmaken. En terwijl ik daar zo mee bezig was realiseerde ik me iets anders.

Ik was bezig om de rommel van een ander op te ruimen. Iemand had dat óf laten vallen, óf neergegooid, maar in ieder geval had die persoon het gewoon laten liggen zonder zich er verder om te bekommeren. Ik had het gevaar gezien en daarom heb ik het opgeruimd. En op dat moment drong het zo diep tot me door dat de Here Jezus hetzelfde voor mij heeft gedaan. Hij heeft mijn rommel opgeruimd, Hij heeft ervoor geboet en gezorgd dat mijn straatje schoongeveegd werd. Hij zag dat ik op weg was naar de afgrond, dat mij een eeuwige ellende te wachten stond als Hij niet voor mij de rommel zou opruimen, het zou mijn dood betekenen. Maar Hij sprong in en Hij deed het úít liefde en mét liefde, voor mij en voor jou. Het is zo mooi, zo kostbaar!

Het lijkt soms al zo gewoon, we danken de Here Jezus voor Zijn offer maar, als ik dan naar mezelf kijk, niet elke keer dat ik Hem daarvoor dank besef ik ook echt de diepte van dat offer. Toch zijn er ook momenten dat ik me er zo echt ten diepste van bewust ben, zo was dat vanavond. Ik heb weer opnieuw zo’n intense liefde en dankbaarheid naar Hem toe gevoeld. Ik heb dat mooie lied uit Opwekking erbij gezocht: Dank U voor het kruis Heer. Waarbij die ene regel mij elke keer weer zó pakt, die regel die zegt: De hemel gaf ons haar grootste schat… Ik zit hier achter mijn computer te luisteren naar dit lied, de tranen over mijn wangen, mijn handen geheven als ik die regels meezing.

Dank U Here Jezus voor het opruimen van mijn rommel, dank U dat Uw liefde mij schoongewassen heeft, dank U voor alles, U de grootste schat die de hemel had, U deed het voor mij!!

Waardig is het Lam (YouTube).