Zitten of staan?!

By Ronald

Okee, dit verhaal heeft niets met zending te maken eigenlijk, meer met de groeiende assertiviteit onder onze hollandse landgenoten waar ik maar niet aan kan wennen. Ben je op zoek naar stichtelijke lectuur? Lees dan niet verder, want dit is, zoals u inmiddels van mij gewend bent, weer een onzinverhaal, maar overigens wel waargebeurd tijdens ons verlof in Nederland…

“Gaan we zitten of gaan we staan meneer?!”

Daar stond ze dan, met haar gerubberde handen in haar zij en keek naar me op met een heerszuchtige blik alsof ze de koningin van Scheba zelf was. Haar “rijk” bestond echter slechts uit de toilettenafdeling in het souterrain van een McDonalds vestiging in Amsterdam, waar ze overigens met verve haar scepter zwaaide ten overstaan van een gestaag groeiende menigte bedrukt kijkende mannen en vrouwen, waar ik er dus – hopeloos genoeg – één van was…

Wat was nu het probleem? Er waren gewoon teveel mensen in nood en aangezien het plegen van een plasje op het herentoilet altijd wat sneller gaat in verband met de immer aanwezige “staanplaatsen” zou de barones-met-de-rubber-handschoenen wel even uitmaken welke mannen én vrouwen er gebruik mochten maken van onze “zit” wc’s. Tja, de vraag overviel me behoorlijk, maar toen ik de hele rij toeschouwers in de deuropening van het herentoilet zag dringen (mannen én vrouwen) om een blik te kunnen werpen op die arme sloebers die per abuis hadden gekozen voor de optie “staan” en nu onder het toeziend oog van “een wolk van getuigen” opeens niet meer wisten hoe ze ook alweer moesten urineren, besloot ik razendsnel dat ik in elk geval een zitplaats nodig had, mét deur! Afijn, de First Lady of Sanitair Affairs keek me wantrouwig aan, maar gunde me het voordeel van de twijfel…

Toen na enig wachten en heel wat zweetdruppels (mens, was het hier echt zo warm?) eindelijk het geluid van een ratelende papierrol, gevolgd door de klaterende stortbak weerklonk en de deur aarzelend werd geopend door een ietwat verlegen ogende man, stoof de Iron Lady het hok binnen om voor het oog van de hele verbijsterde menigte met haar enkaflex de nog warme wc-bril schoon te poetsen, terwijl ze mij met haar vrije hand als een ware legeraanvoerder naar zich toe wenkte en me veilig naar binnen loodste…

Eindelijk alleen, zuchtte ik, afgeschermd door een deur… Hoewel, een deur? Het rare ding hield op te bestaan op ongeveer een halve meter boven de grond, het leek wel een saloondeur uit zo’n budget-western: WIE HEEFT TOCH OOIT ZOIETS BEDACHT?!! Okee, de Chloorjuffrouw kon mijn schoenen zien, en als ze een beetje bukte waarschijnlijk zelfs mijn knieën, dus geen fouten maken nu! Zitten, zodat de neuzen van mijn schoenen in elk geval de goede richting op wezen! Enne, niet te snel weer naar buiten komen, want dat is natuurlijk helemaal verdacht…

Ja, en net toen ik dacht dat ik alles onder controle had besefte ik het… De gedachte trof me als een donderslag bij heldere hemel! Er was geen ontsnappen mogelijk… Want zodra mijn deur zou opengaan, zou de Directrice-van-het-souterrain met haar gaatjes-zeem op me af stuiven om met haar chloorfles alle zware luchtjes te verdrijven… Zware luchtjes? Oeps…

Ik herinner me de rest niet meer zo goed, verdrongen naar mijn onderbewustzijn waarschijnlijk, maar ik weet nog wel dat ik, zodra ik de saloondeur openklapte als de bliksem maakte dat ik daar wegkwam…