Ik ben altijd onder de indruk van de natuur. Elke morgen zie ik alles een klein stukje groener worden en dan denk ik terug aan jaren geleden. Ik haalde altijd een oudere zuster op uit Vlissingen om samen naar de dienst te gaan. Elke week keek ze onderweg haar ogen uit en elke week opnieuw sprak ze haar bewondering uit over de groei van de natuur.

De laatste dagen vallen me de grasvelden op. Tussen alle groene grassprietjes staan overal groepjes boterbloemen en madeliefjes. Ze vallen op door hun vrolijke kleurtjes. Ze steken iets boven het gras uit, ze staan er gewoon midden tussen maar toch vallen ze op. Aan weerszijden van het pad zijn grasvelden, groen links en groen rechts en te midden daarvan vallen de bloemetjes op. Afgelopen week werd er gemaaid en ik vond het jammer van de mooie bloemetjes maar vanmorgen stonden ze er weer hoor, net zo fris en vrolijk als vorige week. Ze geven de omgeving fleur en kleur.

Wijzelf leven te midden van een wereld waar van alles gebeurt. Inplaats van “groener” wordt de wereld steeds kaler, killer en donkerder. Maar nu zijn wij in deze wereld geplaatst met een doel. Het is de bedoeling dat wij eruit springen, dat wij opvallen door onze fleur en kleur. Dat we gezien worden door de wereld om ons heen. En zélfs als we soms even in een dipje zitten, we tóch weer kracht genoeg uit onze wortels halen om opnieuw ons hoofd boven het maaiveld uit te steken.

Het lijkt soms veel gemakkelijker om maar mee te gaan met de stroom, het is soms veiliger om niet op te vallen, maar de Bijbel roept ons juist op om ons te onderscheiden van de wereld, om júíst op te vallen.

Rom. 12:2: En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.

Als je op een gegeven moment ervoor kiest om je leven totaal over te geven aan God en om met Hem verder te willen leven, dan ontstaat daar een relatie, en God wil niets liever dan die relatie met ons uitbouwen tot iets prachtigs. Hij belooft ons eeuwige trouw, en Hij zal zich daar ook zéker aan houden… maar wij mensen worden vaak aan alle kanten verleid en hebben het moeilijk om juiste keuzes te maken en juiste beslissingen te nemen, en dan kán het best zo zijn dat we toch bezig zijn om in sommige opzichten een vriend van de wereld te willen zijn. Gods Woord is hier heel duidelijk over en roept ons op om radicale keuzes te maken, zo laat het ook in dit geval geen twijfel. Jacobus 4:4-5: Overspeligen, weet gij niet, dat de vriendschap met de wereld vijandschap tegen God is? Wie dus een vriend van de wereld wil zijn, wordt metterdaad een vijand van God.

Het opmerkelijke hier vind ik dat er hier met stelligheid wordt gezegd dat als wij een vriend van de wereld willen zijn (dus als wij ervoor kiezen om in bepaalde situaties God buiten spel te zetten) wij zónder twijfel dingen gaan doen die regelrecht tégen God in gaan. Er staat niet dat dat misschien wel eens zou kúnnen gebeuren, of dat de mógelijkheid daartoe bestaat, nee hier staat duidelijk dat het met zekerheid zal gebeuren.

In eerste instantie denk ik dan, ach, ik hou toch van de Here God? Ik sta toch aan Zijn kant? Ik zou toch nooit tégen Hem kiezen? Nee, als de keuze zwart of wit is, links of rechts, dan is dat geen probleem. Maar wat nou als het maar een héél klein beetje afwijkt? Is het niet zo dat we dagelijks meerdere malen geconfronteerd worden met dit soort dingen…?