Soms kun je van die blunders maken waarbij je het liefste door de grond zou willen zakken en één van die blunders kwam mij nu net in gedachten.  (dit gebeurde zo’n 8 jaar geleden want mijn kleindochter was nog geen jaar en die is nu negen)

Dit was onze Toby.

In die tijd had ik een poosje een hond. Deze hond, Toby, was van een vriend geweest die, doordat hij voor zijn werk vaak hele weken van huis was, niet meer voor haar kon zorgen. Nu kende deze hond mij ook wel aardig en zo kwam het dat ik aanbood om haar bij mij in huis te nemen. Op een dag was mijn oudste dochter bij mij, samen met haar dochtertje Sanne, en we zouden nog eventjes weggaan. Ik had tegen mijn dochter gezegd dat ze maar alvast met Sanne naar de auto moest gaan, dan zou ik nog even mijn schoenen aandoen en in alle rust aan de hond uitleggen dat ik eventjes weg zou gaan, maar ook weer terug zou komen. Ik had boven nog iets gepakt en kwam naar beneden maar zag geen hond. Ik keek door de openstaande deur naar buiten en daar stond Toby naast de auto van mijn dochter. Daar Toby thuis moest blijven riep ik haar naar binnen, waar ze niet echt enthousiast op reageerde. Ik riep haar nogmaals, maar nu met een strenge stem. Ze kwam aangelopen en ik zei haar, nog steeds met dezelfde strenge stem, maar nu ook met dito blik, dat ze in de mand moest en dat het vrouwtje even weg zou gaan. Oké, Toby verdween in de mand en ik draaide me nog even om in de gang om mijn jas te pakken en wilde naar buiten gaan. Ik had de deurkruk nog in mijn hand toen ik tot mijn grote verbazing, én ontstemming, Toby weer aan de overkant van de straat zag lopen. Ik keek met een woedende blik naar de hond en zei met de strengste stem die ik heb: kom jij eens gáúw hier!!… en op dat moment zág ik het ineens, deze “Toby” was aangelijnd en had een vrouwtje dat achter hem/haar aankwam. Oeioei, wat een blunder, de vrouw keek mij hoogst verbaasd aan en ik, met een hoofd als een biet, verplaatste mijn blik onmiddellijk van de hond naar de auto van mijn dochter, alsof ik verwachtte dat dáár iets vandaan zou komen. De vrouw aan de overkant bleef onder het lopen alsmaar achterom kijken, benieuwd naar wat, of wie, er nou uiteindelijk naar me toe zou komen, maar er kwam niets natuurlijk. Wát een blunder:-)))

Ik heb er met mijn dochter om in een deuk gelegen natuurlijk, maar achteraf toen ik er nog eens over nadacht vond ik dat er toch ook wel weer een wijze les uit te leren viel.

Weet je, soms kunnen de dingen heel anders zijn dan dat wij ze zien. Zoals ik dacht dat die hond mijn hond was en die hond dus van heel iemand anders bleek te zijn, zo kunnen we naar elkaar kijken en menen dingen te zien die we moeten afkeuren. We hebben zo snel een oordeel klaar en bekijken soms hoofdschuddend de ander en zijn/haar activiteiten en zijn al snel bezig om iemand erom te veroordelen, en dat oordeel in ons hart zorgt er dan weer voor dat we anderen op een onheuse manier behandelen. Een klein voorbeeld nog uit mijn eigen leven was, dat we jaren geleden eens zouden gaan verhuizen en nou was er iemand die we kenden (en die we nogal irritant vonden) die ons belde om het nieuwe adres te vragen. Mijn man wilde dat adres niet aan hem geven, maar de ander bleef maar aandringen. Maar mijn man was bang dat deze andere man ons dan lastig zou vallen en ongevraagd langs zou komen en daar had hij geen zin in, dus bleef  hij weigeren het nieuwe adres te geven. Deze man kwam elke keer bij ons, dan had hij een hele boodschappenwagen vol spullen bij zich en bleef dagenlang. Op zich had hij geen kwade bedoelingen maar de uitvoering van zijn goede bedoelingen was nogal ehhh, hoogst irritant. Zo stond hij altijd om 5 uur ’s morgens op en besloot dan dat het fijn was als hij alvast ging stofzuigen. Heel fijn! Ook deed hij elke dag nieuw water in de bloemenvazen waarbij hij dan alle bloemen telkens weer een stuk inkortte, en dan óók nog ongelijk. Hij zette heel het aanrecht onder water, had het idee dat hij de kinderen op  moest voeden en al wilde hij met alles wel graag helpen, het was altijd van de wal in de sloot. Eigenlijk best sneu want nogmaals, hij hád echt de beste bedoelingen. Maar nu we gingen verhuizen was mijn man dus niet van plan ons nieuwe adres te geven. De andere man gaf het niet zo snel op en vroeg het wederom, en uiteindelijk zei mijn man geïrriteerd: “waarom wil je nou persé dat adres hebben??” waarop deze andere man zei: “nou, ik wilde graag een plantje sturen voor jullie nieuwe huis…” Och de lieverd! Dan schaam je je op zo’n moment. Door de veroordeling in je hart heb je alvast een heleboel negatieve gedachten over de ander, die dan absoluut ongegrond blijken te zijn. Zo kan dat zo vaak gaan, we zien de ander met onze eigen, (dikwijls veroordelende) ogen, inplaats van ze te bekijken door de ogen van de Here God.

Als ik, met een hart vol liefde, had gekeken naar “mijn hond” en gedacht” : och, kijk nou, daar loopt dat arme beestje alweer, ze gaat ook zo graag met de auto mee, maar dat kan vandaag niet……..dan had ik (onder deze gedachten) tijd genoeg gehad om te zien dat het mijn hond niet was.

Houden van elkaar ondanks dat we verschillend zijn.

Maar nee, ik reageerde onmiddellijk door te beginnen met roepen naar het beestje…. Als wij, met een hart vol liefde, naar elkander kijken, dan mogen we zien dat de dingen die in eerste instantie negatief lijken, toch vaak een positieve inslag en uitkomst kunnen hebben. Liefde, een hart vol liefde, dát is belangrijk en deze liefde hebben we niet van onszelf, maar we kunnen er wél voor kiezen om elke negativiteit uit ons denken en uit ons hart te bannen zodat de Here ook daadwerkelijk de ruimte krijgt om ons te vullen met Zijn liefde. Dan zal ons denken en handelen er totaal anders gaan uitzien, veel beter!!